Parijs, dat is veel, maar zeker ook de Eiffeltoren. Al had het anders kunnen lopen toen een guitige gangster probeerde de toren te verkopen aan een nietsvermoedende ijzerhandelaar. Verder veel bloed in deze aflevering met een bruiloft waar vele doden vielen en tenslotte het verhaal waarom Parijs er vandaag uitziet zoals het eruit ziet. Met dank aan Georges-Eugène Haussman.

April 1925. In het chique Hotel de Crillon aan de place de la Concorde komen zes heren samen om een uiterst geheime en gevoelige zakendeal te bespreken: de verkoop van de Eiffeltoren. Vanuit hun prestigieuze suite op de derde verdieping hebben ze een prachtig uitzicht op de trots van de Wereldtentoonstelling van 1889, een gigantische stalen bekroning van honderd jaar Franse Revolutie. Rond de tafel zitten vijf zaakvoerders van grote Franse schrootbedrijven. De zesde is een hoge functionaris van het ministerie van PTT (Postes, Télégraphes et Téléphones), dat de Eiffeltoren beheert. Hij heeft het gezelschap samengebracht. De sales pitch kan beginnen.

Op zondagavond 7 mei 2017 is de 39-jarige Emmanuel Macron de nieuwe president van Frankrijk.1 Uitzinnig van vreugde stromen de Parijzenaars toe aan het Louvre, waar hun favoriet zijn dankwoord zal uitspreken. Langs de rue de l’Amiral de Coligny rijdt zijn wagen de discrete Cour Carrée op aan de achterzijde van het wereldberoemde
museum. Dan verschijnt hij in gedempt licht, plechtig afdalend van de trappen naar de grote Cour Napoléon. Boven tienduizenden hoofden deinen tricolores mee op de tonen van de ‘Ode aan de Vreugde’, het Europese volkslied, waarop de nieuwe president naar het podium schrijdt. Zijn allereerste woorden, “Merci mes amis!”, zitten al even raak als zijn muziekkeuze. Het derde zinnetje van de hymne, “una in diversitate”, één in verscheidenheid, klinkt als een droom. Zeker tegenover het rabiate “Dood ze allen!”, enkele eeuwen voordien, op dezelfde plek.

Op een avond in 1854 verlicht een zwak schijnsel een van de kleinere ramen in het dak van het Hôtel de Ville. Het is al laat, maar Georges-Eugène Haussmann is nog aan het lezen voor zijn belangrijke ontmoeting, morgen. Niet in zijn grote kantoor maar in zijn bescheiden privéstudeerkamer enkele gangen verderop in het stadhuis. Hij leest een paragraaf opnieuw: “Parijs is een immens atelier van verrotting, waar de miserie, de pest en de ziektes elkaar versterken, waar geen zonlicht noch lucht doordringt in de nauwe stegen, waar de planten verwelken en waar vier op de zeven kinderen sterven binnen het jaar.”

Stemmen: Dirk Velghe en Rik Van Puymbroeck

Scenario en regie: Karel Dierickx

Montage: Stef Lenaerts

Mix en muziek: Jordan Hudson

Extra stem: Bert Rymen

Alle originele muziek werd gecomponeerd en gearrangeerd door Jordan Hudson.

In deze aflevering horen we ook fragmenten uit:

• 'Symphony #9 in D Minor, Op125 ‘Choral’. Ode to Joy', Ludwig Van Beethoven
• 'Summer in G Minor RV315 - III Presto', Antonio Vivaldi
• 'Requiem in D Minor, K.626. Sequence: VI. Lacrimosa dies Illa', W.A. Mozart
• 'Suite Bergamasque, L.75_III_Clair De Lune', Claude Debussy