In diverse beursverslagen zie ik wat laatdunkende commentaren staan dat het Sell-In-May-effect dood is. Kijk maar, het is al ver in mei en de koersen zijn nog niet gedaald. Het kenmerkt dit soort commentatoren dat men een conclusie trekt op n = 1. En dat voor een fenomeen dat al heel erg lang bestaat. De eerst bekende vermelding stond in de Financial Times van 10 mei 1935. En daarvoor werd er waarschijnlijk ook al over gesproken. Bovendien als je naar de precieze data kijkt, is het duidelijk dat het eerder een verkoop-eind-mei-effect is, soms zelfs pas in de eerste weken van juni.

Het bijzondere is eerder dat het na al die jaren nog steeds werkt. Dat komt waarschijnlijk omdat het zo moeilijk te verklaren is. Je kan toch als beleggingsadviseur moeilijk bij je klanten aankomen dat ze alle aandelen moeten verkopen simpelweg omdat het mei is. Overigens is het effect wel enigszins aan corrosie onderhevig. In een recent artikel in The Wall Street Journal werd gekeken naar het effect in de periode 1950 -1999 en van 2000 tot nu. En daaruit blijkt dat het effect er nog steeds is, maar minder uitbundig dan in de eerste vijftig jaar.

Dit seizoenseffect is natuurlijk ook maar één van de verklarende factoren voor de beurs. Er zijn nog zoveel andere. Als je aan een dalende beweging begint, moet je eerst op een hoogtepunt zijn gekomen. De meeste neergaande markten beginnen bij een punt van veel optimisme. Dat optimisme is nu duidelijk gestegen na het recente aprildipje. Maar er kan nog meer lucht in.

Een andere prachtige indicator is dat Mike Wilson, Morgan Stanley’s strateeg en lange tijd een pessimist op de aandelenmarkt, de handdoek in de ring heeft gegooid. Eerder dacht hij nog dat de S&P 500-index richting de 4500 zou dalen. Zijn nieuwe doel is 5400.

Verder blijkt uit het meest recente onderzoek van Bank of America onder grote beleggers dat netto 41% van de institutionele beleggers overwogen zijn in aandelen. Dat is een hoog percentage. Bovendien is het kasniveau dat ze aanhouden minimaal, wat meestal een mooie contra-indicator is.

Nu is er nog maar één grote beer over, de Amerikaanse strateeg van JPMorgan, Marko Kolanovic. Zijn stelling is: als de koersen stijgen, wil dat nog niet zeggen dat ik ongelijk ga krijgen. Het doel voor de S&P 500 blijft dan ook onveranderd op 4200 eind 2024. Dat zou een verlies van een dikke 20% zijn.

Nee, ik denk dat de berichten over de dood van het Sell-in-May-effect schromelijk overdreven zijn, maar dat wil nog niet zeggen dat het ook ieder jaar werkt. Op het punt van maximaal optimisme is de kans op een daling het grootst. Nu steeds meer beren de handdoek in de ring gooien, lijken we al lekker op weg.

Over de column van Corné van Zeijl

Corné van Zeijl is analist en strateeg bij Cardano en belegt ook privé. Reageer via c.zeijl@cardano.com. Deze column kun je ook iedere donderdag lezen in het FD.