"Zolang zijn naam genoemd wordt, is hij niet vergeten." Ine Wenting herinnert haar vader.

Wim Raben groeide op in een groot gezin in crisistijd en leerde al vroeg met weinig middelen veel te bereiken. Hij stond bekend om zijn zuinigheid en handigheid; wat zijn ogen zagen, kon hij met zijn handen maken. Wim bouwde zijn eigen huis en was een steunpilaar voor familie en vrienden. Hij werkte als conciërge op een school in Doetinchem, waar hij streng maar rechtvaardig was.
Ine deelt warme herinneringen aan haar jeugd, waarin haar vader altijd bezig was met klussen en familie helpen. Ze vertelt over de liefdevolle relatie tussen haar ouders, zijn trots op het gezin, en zijn eenvoudige maar betekenisvolle levensfilosofie. Ook bespreekt ze de impact van zijn plotselinge overlijden op haar, en hoe ze hem blijft eren, onder andere met haar hond "Prins", genoemd naar de hond van haar vader.
De podcast begint met een oproep aan luisteraars uit Gaanderen die Wim hebben gekend om hun herinneringen te delen, zodat Ine een completer beeld van haar vader kan krijgen. Het is een prachtig eerbetoon aan een man die door zijn dochter wordt beschreven als een voorbeeld van eenvoud, liefde en vakmanschap.