Jarenlang vroeg ik me af wat het nut is van ons koningshuis. Het antwoord kreeg ik deze week tijdens de Olympische Spelen. Wat de taak van ons koningshuis precies is, kan niemand beter verwoorden dan Louis van Gaal.

Iedere keer als ik de tv aanzet zie ik het koningspaar met een lullig petje en een rood aangelopen gezicht in juichende houding. Als een blaasbalg schreeuwen ze een hordeloper of langeafstandszwemmer naar de finish. En als ze dat niet doen, troosten ze een tot op het bot teleurgestelde mountainbiker, ‘het helemaal niet erg is dat ze niet zo snel een lekke band kan plakken. Dat kunnen wij ook niet’.  

Meer hebben ze natuurlijk ook niet te doen. Voor de wetgeving is de koning slechts een doorgeefluik en zelfs de faciliterende rol in de formatie is ze door D66 afgepakt. Maar volgens Pieter Omtzigt is hun rol nog altijd veel te inhoudelijk. Het kabinet heeft namelijk ministeriële verantwoordelijkheid voor alles wat deze mensen doen. Dus als het aan Omtzigt ligt, houden ze het bij bloemschikken en wc-potgooien. Of zoals je dat dan mooi noemt: ceremoniële taken.

Een paar jaar terug zei Maxima iets over de digitale euro, met veel gedoe als gevolg. Pieter Omtzigt noemt dat nu ‘politiek omstreden uitspraken’. Zeg dan liever helemaal niets, is het devies, dan kan de regering het er ook niet mee oneens zijn. Het voorstel kan op hartelijk enthousiasme rekenen van Geert Wilders, zegt hij op sociale media. Geert zal sowieso niet heel warm aanlopen voor dat gelul over saamhorigheid van die koninklijke deugneuzen.

Een puur ceremonieel koningshuis. Het zet aan tot denken wat dat is en of je mensen zo’n lot kunt aandoen. Déscartes zei ‘ik denk, dus ik ben’. Maar als je nooit blijk mag geven te denken, ben je dan nog wel?

Het lijkt mij beter om dan maar gelijk over te stappen op een ceremonieel presidentschap, zoals in Duitsland of Ierland. Ook hun functieomschrijving onderscheidt zich weinig van die van Prins Carnaval. Maar een president heeft er zelf voor gekozen, en in ieder geval is de vernedering na paar jaar weer voorbij.

Dit is een column van Julian Verbeek, eindredacteur online bij BNR.