Als iets een naam krijgt in de financiële wereld, moet je oppassen. Brexit, Magnificent 7 en Trump Trade zijn van die begrippen. En nu is er Le Spread. Oftewel het renteverschil tussen Duitse en Franse staatsobligaties. Die risico-opslag is nu gelijk aan die van Griekenland. Dat komt ook omdat Griekenland de zaken redelijk op orde heeft. Sinds de eurocrisis, in 2010, heeft Griekenland – noodgedwongen - de tering naar de nering moeten zetten. Dat deed economisch veel pijn, maar het is gelukt. Dat is een groot verschil met de huidige Franse situatie.

Maar er zijn meer verschillen. Ten eerste was het Griekse renteverschil ten tijde van de eurocrisis ruim 40 procentpunten. Dat is wel heel wat anders dan de huidige Franse risicopremie van 0,80%. Er zit een factor 50 tussen. Een ander groot verschil is dat men in Frankrijk de noodzaak tot ingrijpen niet echt inziet. In Frankfurt maakt men zich zorgen, in Frankrijk niet.

Opvallend is wel dat het een geïsoleerd probleem is. Tot nu toe gaat alleen de Franse renteopslag omhoog en trekt het niet de overige Zuid-Europese landen mee in de malaise. Bij Griekenland kon men nog dreigen om het land uit de euro te zetten. Bij Frankrijk is dat niet mogelijk. Er is geen euro zonder de Fransen. De euro is als een omelet. Je kan er ontevreden over zijn, maar een terugkeer naar nationale valuta wordt een puinhoop.

Die 0,80% risico-opslag op de rente is overigens eigenlijk veel te weinig. Amerikaanse zakenbanken vinden dat Frankrijk nog een soort ‘exorbitant privilege’-premie heeft: gezien hun hoge schuldengraad en de continue budgettekorten zou het renteverschil eerder richting dat van Italië moeten gaan.

Maar oké, wat nu? Nu de Franse regering is gevallen, komt er waarschijnlijk een interim-regering met een nietszeggende begroting. De eerst mogelijke nieuwe verkiezingsdatum is ergens in de zomer van 2025. En tot die tijd blijft het kwakkelen. Meestal zijn de stemverhoudingen na zo’n verkiezing niet veel anders. In het slechtste geval wordt extreemlinks groter en daarmee de middelvinger naar de rest van de Europese Unie ook. Een goed voorbeeld is de discussie over de pensioenleeftijd. Iedereen kan met de ogen dicht het financieringsprobleem zien aankomen, maar iedereen zal en moet vroeg met pensioen. Après nous, le déluge, is niet voor niets een Frans gezegde.

Zolang de Fransen niet beseffen dat ze een structureel probleem hebben, komt er ook geen oplossing. Misschien komt dat besef bij een echte crisis. Zoals bij het ontploffen van de obligatiemarkt ten tijde van de Britse budgetplannen van Liz Truss, twee jaar geleden. Een duidelijk voorbeeld dat financiële markten een van de weinige partijen zijn die de politiek kan corrigeren. Ik hoop niet dat de Fransen het zover laten komen. Maar ja, hopen is geen goede beleggingsstrategie.

Over de column van Corné van Zeijl

Corné van Zeijl is analist en strateeg bij Cardano en belegt ook privé. Reageer via c.zeijl@cardano.com. Deze column kun je ook iedere donderdag lezen in het FD.