Wie klimaatverandering nog steeds ontkent, is onnozel, wie hijgerig dramt over deadlines en het te lage tempo van maatregelen is een dweperige dominee, wie gelooft in het succes van klimaattoppen is niet goed bij zijn hoofd – of beter gezegd bij zijn COP. Net als al die andere COP-toppen is die in Baku gedoemd te mislukken. Ja, maar Parijs was toch een doorbraak, zeggen de gelovigen. O ja, en hoeveel is daarvan verwezenlijkt? 

Het wemelt van de rariteiten. Bij de vorige COP waren er 80.000 deelnemers en bezoekers, met een magistrale ecologische voetafdruk. Dat vonden de organisatoren ook een toefje te veel, dus aan deze, in Azerbeidzjan, doen ‘maar’ 40.000 mensen mee. En die komen niet met de trein of op de fiets. Maar de belangrijkste kopstukken ontbreken. Biden komt niet, net als de vorige keer, Xi Jinping is ook absent, evenals Macron (ondanks de symboliek van de Parijse akkoorden).

De staatshoofden van Rusland, India, Indonesië, Canada en Brazilië ontbreken. De groep van ongebonden landen, de G77, eist, samen met China, een vergoeding van 1.300 miljard dollar voor de financiering van klimaatprogramma’s. China wordt officieel nog steeds beschouwd als ontwikkelingsland, wat natuurlijk te bizar voor woorden is.

Maar de olifant in de kamer, binnenkort ’s werelds machtigste man, die met dat oranje haar, gelooft dat klimaatbeleid apekool is, wil dat de VS hun positie als grootste olieproducent ter wereld vergroten, en koestert het motto ‘drill, baby, drill’. En het laatste dat hij wil hij geld uitgeven aan arme landen om klimaatprogramma’s op te zetten waarin hij zelf niet gelooft.

‘Als we nu niet onmiddellijk ingrijpen, gaat de wereld ten onder’ is een slogan die vooralsnog in de grootste landen geen indruk maakt. Wie zich echt zorgen maakt, moet het zoeken in het verder overtuigen van de private sector. Ondernemers snappen het beter dan bestuurders en activisten. Het idee dat de regeringen van 193 landen er op een bijeenkomst in Baku uit komen, heeft een bord voor zijn COP – met een C.