WijsneuzenOp de puinhopen van de Tweede Wereldoorlog werden 75 jaar geleden de fundamenten gelegd voor internationale samenwerking. Vrede en welvaart, voor alle wereldbewoners. Maar plots, nu de wereld gegrepen is door de pandemie, blijkt dat het toch vooral elk land voor zich is. Zo'n nationale reflex is misschien begrijpelijk bij het uitbreken van een crisis, maar nu we zoeken naar een uitgang, zou je meer internationale samenwerking verwachten.
De Europese Commissie presenteerde een stappenplan voor een behoedzame exit-strategie. Maar tot nog toe zoekt elk land zijn eigen weg, op de tast, richting uitgang, zoals het ook zijn eigen model voor crisisbestrijding ontwikkelde. In Denemarken gaan er weer kinderen naar school. In Frankrijk krijg je een boete als je op straat bent zonder goede reden en in Duitsland moet iedereen aan de mondkapjes. De crisis maakte ook duidelijk hoezeer de Europese Unie moeite heeft solidariteit te bewaren. Ruziemakende ministers van Financiën gaven weinig vertrouwen.
Tegelijkertijd is de Wereldgezondheidsorganisatie (WHO) in de verdediging gedrongen door de aanvallen van de Amerikaanse president. Trump is overigens zeker niet de enige die meent dat China de WHO heeft misleid. Maar het probleem is ouder dan het virus. De WHO is een van de VN-organisaties die gestaag betekenis heeft verloren. Ook Nederland heeft daaraan bijgedragen, blijkt uit een reconstructie in Trouw.
In deze vijfde aflevering van Wijsneuzen Extra, over burgers ten tijde van de pandemie, vragen Frits van Exter en Menno Hurenkamp zich af waarom de internationale orde nu zo tekort lijkt te schieten. Reacties zijn welkom via: wijsneuzen@trouw.nl. (Techniek: Daan Hofstee / Muziek: Jac van Exter / Coördinatie: Joris Belgers.)
