Hoe we reageren op aanraking is - niet onverwachts - enorm afhankelijk van context. Wie raakt je aan, is de aanraking prettig en zit je er op dat moment op te wachten?  

Nu hebben onderzoekers uit Zweden gekeken wat er met het hormoon oxytocine, ook wel het knuffelhormoon, gebeurt als de context van die aanraking wisselt en wat er op dat moment in de hersenen te zien is.  

Het experiment zag er als volgt uit: een kleine groep vrouwelijke proefpersonen nam één voor één plaats in een fMRI-scanner. Vervolgens aaide of eerst de partner van de vrouw, of eerst een niet bedreigende onbekende, over haar arm. Ze kregen vooraf te horen door wie ze als eerst werden aangeraakt. Daarna wisselden deze mannen om en volgde dezelfde aanraking van de ander. Tijdens het experiment werden ook bloedmonsters afgenomen om de aanwezigheid van oxytocine te kunnen meten.  

De onderzoekers waren benieuwd of het stofje veel sterker aanwezig zou zijn als de aanraking van de partner kwam. Dat was zo, maar alleen als de partner de eerste aanraking deed. 

Werd de vrouw als eerst door haar partner aangeraakt, dan nam de hoeveelheid oxytocine toe, dan weer af, om vervolgens weer toe te nemen bij de aanraking van de onbekende. Als de onbekende de eerste aanraking deed, dan nam de hoeveelheid oxytocine niet toe. Werd ze vervolgens aangeraakt door haar partner, dan was er maar een hele lichte verhoging te zien. Niet alleen de context, maar ook wat er aan de aanraking voorafging, was dus van grote invloed.  

De veranderingen in hoeveelheid oxytocine konden gelinkt worden aan hersenactiviteit in het deel van de hersenen dat helpt situaties te contextualiseren. Volgens de onderzoekers zijn de bevindingen onder andere interessant voor behandelingen waarbij synthetische oxytocine wordt gebruikt. Daarbij zou nog beter rekening gehouden moeten worden met de situatie waarin iemand dit krijgt toegediend.

Lees hier meer over het onderzoek: The brain reacts differently to touch depending on context.

Hoe we reageren op aanraking is - niet onverwachts - enorm afhankelijk van context. Wie raakt je aan, is de aanraking prettig en zit je er op dat moment op te wachten?  
Nu hebben onderzoekers uit Zweden gekeken wat er met het hormoon oxytocine, ook wel het knuffelhormoon, gebeurt als de context van die aanraking wisselt en wat er op dat moment in de hersenen te zien is.  
Het experiment zag er als volgt uit: een kleine groep vrouwelijke proefpersonen nam één voor één plaats in een fMRI-scanner. Vervolgens aaide of eerst de partner van de vrouw, of eerst een niet bedreigende onbekende, over haar arm. Ze kregen vooraf te horen door wie ze als eerst werden aangeraakt. Daarna wisselden deze mannen om en volgde dezelfde aanraking van de ander. Tijdens het experiment werden ook bloedmonsters afgenomen om de aanwezigheid van oxytocine te kunnen meten.  
De onderzoekers waren benieuwd of het stofje veel sterker aanwezig zou zijn als de aanraking van de partner kwam. Dat was zo, maar alleen als de partner de eerste aanraking deed. 
Werd de vrouw als eerst door haar partner aangeraakt, dan nam de hoeveelheid oxytocine toe, dan weer af, om vervolgens weer toe te nemen bij de aanraking van de onbekende. Als de onbekende de eerste aanraking deed, dan nam de hoeveelheid oxytocine niet toe. Werd ze vervolgens aangeraakt door haar partner, dan was er maar een hele lichte verhoging te zien. Niet alleen de context, maar ook wat er aan de aanraking voorafging, was dus van grote invloed.  
De veranderingen in hoeveelheid oxytocine konden gelinkt worden aan hersenactiviteit in het deel van de hersenen dat helpt situaties te contextualiseren. Volgens de onderzoekers zijn de bevindingen onder andere interessant voor behandelingen waarbij synthetische oxytocine wordt gebruikt. Daarbij zou nog beter rekening gehouden moeten worden met de situatie waarin iemand dit krijgt toegediend.
Lees hier meer over het onderzoek: <a href="https://liu.se/en/news-item/the-brain-reacts-differently-to-touch-depending-on-context">The brain reacts differently to touch depending on context</a>.

Over diepzeediertjes die broeikasgassen eten, immuuncellen die zichzelf opofferen en de zoektocht naar planeten. Over de nieuwste medicijnen, zonnecellen en sensoren. Kortom: hoe werkt de wereld om ons heen en hoe kunnen we hem nog beter maken?

Wetenschap Vandaag | BNR

Over diepzeediertjes die broeikasgassen eten, immuuncellen die zichzelf opofferen en de zoektocht naar planeten. Over de nieuwste medicijnen, zonnecellen en sensoren. Kortom: hoe werkt de wereld om ons heen en hoe kunnen we hem nog beter maken?

Advertisement