Je zou verwachten dat er nogal wat nodig is om sporen van leven op andere planeten of manen te vinden. Een sample van de bodem bijvoorbeeld, of het uitgebreid scannen van het oppervlak van dichtbij. Nu denken onderzoekers dat zelfs een korreltje ijs in de lucht al genoeg informatie zou moeten geven. 

In eerdere missies werd al gezien dat uit scheuren bij de zuidpool van Enceladus, één van de manen van Saturnus, wolken van gas en ijsdeeltjes omhoogschieten. Dit najaar begint een nieuwe missie waarin Europa, één van de ijzige manen van Jupiter, uitvoerig wordt bestudeerd.  

Dan wil je natuurlijk zo goed mogelijk voorbereid zijn op wat je daar zou kunnen tegenkomen en dus zijn onderzoekers al druk bezig geweest met de vraag: wat kunnen we met die pluimen van gas en ijs? Wat nemen die mee uit de dieptes van de oceanen? 

Voor het eerst laten ze nu zien dat zelfs een minuscule hoeveelheid celmateriaal in één ijsdeeltje kan worden gedetecteerd door de nieuwe instrumenten aan boord van het ruimtevoertuig. Dat hebben ze getest in een lab met druppels met daarin een bacterie die veel voorkomt in de wateren van Alaska.  

Eentje die goed tegen kou kan, heel klein is en weinig voedsel nodig heeft. Een goede kandidaat voor de harde omstandigheden op een ijsmaan dus.  

Met de nieuwe instrumenten moet het zelfs mogelijk zijn om vetten of vetzuren te detecteren. Natuurlijk razen de ijsdeeltjes waar dit dan in zou zitten straks wel met zo'n 4 tot 6 kilometer per seconden voorbij, maar theoretisch zou het, met een beetje geluk, mogelijk moeten zijn om op deze toch wel vrij simpele manier leven te detecteren.  

Hoe groot is de kans dat ze dat ook echt gaan ontdekken? Dezelfde onderzoekers vonden in eerder onderzoek bewijs voor fosfaat op Enceladus. Combineer dat met eerder gevonden water, energie, zouten en organisch materiaal op basis van koolstof en het wordt steeds aannemelijker dat er iets vergelijkbaars als op aarde zou moeten kunnen ontstaan.  

Eerst maar eens gaan kijken. En dan hopen dat áls er iets leeft, dat het zich ook laat vangen in een ijskorreltje. En dat precies dat ijskorreltje dan landt op het juiste instrument.

Lees hier meer over het onderzoek: Signs of life detectable in single ice grain emitted from extraterrestrial moons

Je zou verwachten dat er nogal wat nodig is om sporen van leven op andere planeten of manen te vinden. Een sample van de bodem bijvoorbeeld, of het uitgebreid scannen van het oppervlak van dichtbij. Nu denken onderzoekers dat zelfs een korreltje ijs in de lucht al genoeg informatie zou moeten geven. 
In eerdere missies werd al gezien dat uit scheuren bij de zuidpool van Enceladus, één van de manen van Saturnus, wolken van gas en ijsdeeltjes omhoogschieten. Dit najaar begint een nieuwe missie waarin Europa, één van de ijzige manen van Jupiter, uitvoerig wordt bestudeerd.  
Dan wil je natuurlijk zo goed mogelijk voorbereid zijn op wat je daar zou kunnen tegenkomen en dus zijn onderzoekers al druk bezig geweest met de vraag: wat kunnen we met die pluimen van gas en ijs? Wat nemen die mee uit de dieptes van de oceanen? 
Voor het eerst laten ze nu zien dat zelfs een minuscule hoeveelheid celmateriaal in één ijsdeeltje kan worden gedetecteerd door de nieuwe instrumenten aan boord van het ruimtevoertuig. Dat hebben ze getest in een lab met druppels met daarin een bacterie die veel voorkomt in de wateren van Alaska.  
Eentje die goed tegen kou kan, heel klein is en weinig voedsel nodig heeft. Een goede kandidaat voor de harde omstandigheden op een ijsmaan dus.  
Met de nieuwe instrumenten moet het zelfs mogelijk zijn om vetten of vetzuren te detecteren. Natuurlijk razen de ijsdeeltjes waar dit dan in zou zitten straks wel met zo'n 4 tot 6 kilometer per seconden voorbij, maar theoretisch zou het, met een beetje geluk, mogelijk moeten zijn om op deze toch wel vrij simpele manier leven te detecteren.  
Hoe groot is de kans dat ze dat ook echt gaan ontdekken? Dezelfde onderzoekers vonden in eerder onderzoek bewijs voor fosfaat op Enceladus. Combineer dat met eerder gevonden water, energie, zouten en organisch materiaal op basis van koolstof en het wordt steeds aannemelijker dat er iets vergelijkbaars als op aarde zou moeten kunnen ontstaan.  
Eerst maar eens gaan kijken. En dan hopen dat áls er iets leeft, dat het zich ook laat vangen in een ijskorreltje. En dat precies dat ijskorreltje dan landt op het juiste instrument.
Lees hier meer over het onderzoek: <a href="https://www.eurekalert.org/news-releases/1037934?">Signs of life detectable in single ice grain emitted from extraterrestrial moons</a>

Over diepzeediertjes die broeikasgassen eten, immuuncellen die zichzelf opofferen en de zoektocht naar planeten. Over de nieuwste medicijnen, zonnecellen en sensoren. Kortom: hoe werkt de wereld om ons heen en hoe kunnen we hem nog beter maken?

Wetenschap Vandaag | BNR

Over diepzeediertjes die broeikasgassen eten, immuuncellen die zichzelf opofferen en de zoektocht naar planeten. Over de nieuwste medicijnen, zonnecellen en sensoren. Kortom: hoe werkt de wereld om ons heen en hoe kunnen we hem nog beter maken?

Advertisement