Hoe staat het ervoor met onze binnenlucht? In een uitgebreid onderzoek bestuderen wetenschappers Lidwien Smit en Esmée Janssen van de Universiteit Utrecht hoe we de lucht in schoolklassen zo gezond mogelijk kunnen krijgen. 

We horen vanuit welke gedachte dit onderzoek is gestart en gaan langs in de klas om te kijken wat er allemaal wordt gemeten. 

Meer weten over het project, of je aanmelden als school (ze zijn nog hard op zoek naar scholen die willen meedoen): Claire: Clean Air For Everyone

In de vorige aflevering van Afdeling Wetenschap hoorden we meer over het onderzoek van Roel Vermeulen. Hij gebruikt zelfgebouwde meetauto's om heel lokaal de buitenlucht te bestuderen. 

Hoe staat het ervoor met onze binnenlucht? In een uitgebreid onderzoek bestuderen wetenschappers Lidwien Smit en Esmée Janssen van de Universiteit Utrecht hoe we de lucht in schoolklassen zo gezond mogelijk kunnen krijgen. 
We horen vanuit welke gedachte dit onderzoek is gestart en gaan langs in de klas om te kijken wat er allemaal wordt gemeten. 
Meer weten over het project, of je aanmelden als school (ze zijn nog hard op zoek naar scholen die willen meedoen): <a href="https://claireproject.nl/over-claire/">Claire: Clean Air For Everyone</a>
In de vorige aflevering van Afdeling Wetenschap hoorden we meer over het <a href="https://www.bnr.nl/podcast/wetenschap-vandaag/10546039/hoe-staat-het-ervoor-met-de-kwaliteit-van-onze-buitenlucht">onderzoek van Roel Vermeulen</a>. Hij gebruikt zelfgebouwde meetauto's om heel lokaal de buitenlucht te bestuderen.

Over diepzeediertjes die broeikasgassen eten, immuuncellen die zichzelf opofferen en de zoektocht naar planeten. Over de nieuwste medicijnen, zonnecellen en sensoren. Kortom: hoe werkt de wereld om ons heen en hoe kunnen we hem nog beter maken?

Wetenschap Vandaag | BNR

Over diepzeediertjes die broeikasgassen eten, immuuncellen die zichzelf opofferen en de zoektocht naar planeten. Over de nieuwste medicijnen, zonnecellen en sensoren. Kortom: hoe werkt de wereld om ons heen en hoe kunnen we hem nog beter maken?

Wetenschap Vandaag | Mede mogelijk gemaakt door Brightlands

In Afdeling Wetenschap gaat Karlijn Meinders elke week langs bij onderzoekers, die al hun tijd besteden aan dat ene wetenschappelijke onderwerp, zodat wij er allemaal wat van kunnen leren. Want zeg nou eerlijk: wat weten jij en ik nou echt over luchtkwaliteit, onze genen, elektronica recyclen, water slimmer hergebruiken of het fokken van bedreigde diersoorten?

Wetenschappers leggen in dit nieuwe wetenschapsprogramma van BNR vanaf hun werkplek uit waarom ze het onderzoek doen dat ze doen en wat ze ermee hopen te bereiken. Wat voor impact zouden de oplossingen waar ze aan werken kunnen hebben? Wat is hun ultieme doel als onderzoeker? En tegen welke uitdagingen lopen ze allemaal aan?  

Is er op de universiteit een experiment of een lab te bekijken? Dan gaan we er zeker langs. En mag het, dan meldt Karlijn zich natuurlijk meteen als proefpersoon. Een wekelijks radioprogramma vol interessante weetjes en oplossingen voor kleine en grote problemen. Alles altijd vanuit verwondering. Want wat begrijpen we veel nog niet aan deze wereld en hoe mooi is het om dat te ontdekken.

Maar dat is niet alles: in deze podcastfeed kun je ook nog steeds terecht voor het dagelijkse wetenschapsnieuws. Te moeilijk om uit leggen? Dat bestaat hier niet. Alles komt voorbij in deze wetenschapsrubriek, maar dan wel lekker kort. Wat je kunt verwachten is breed: van innovatieve medicijnen tot fossiele vondsten, nieuwe planeten, ongekend dierengedrag en uitermate sensitieve sensoren.  

Geen kennis van astronomie, celbiologie, of nanotechnologie? Geen probleem. Karlijn helpt je er met alle liefde doorheen. Heb je een tip? Een mooi onderzoek waar we zeker bij langs moeten? Laat het weten: wetenschap@bnr.nl

Over de maker

Karlijn Meinders is al jaren als wetenschapsredacteur en presentator werkzaam bij BNR. Ze maakte programma's over innovatie en techniek, maar is het liefs elke dag bezig met wetenschap en de mensen achter de onderzoeken.

In Afdeling Wetenschap gaat Karlijn Meinders elke week langs bij onderzoekers, die al hun tijd besteden aan dat ene wetenschappelijke onderwerp, zodat wij er allemaal wat van kunnen leren. Want zeg nou eerlijk: wat weten jij en ik nou echt over luchtkwaliteit, onze genen, elektronica recyclen, water slimmer hergebruiken of het fokken van bedreigde diersoorten?
Wetenschappers leggen in dit nieuwe wetenschapsprogramma van BNR vanaf hun werkplek uit waarom ze het onderzoek doen dat ze doen en wat ze ermee hopen te bereiken. Wat voor impact zouden de oplossingen waar ze aan werken kunnen hebben? Wat is hun ultieme doel als onderzoeker? En tegen welke uitdagingen lopen ze allemaal aan?  
Is er op de universiteit een experiment of een lab te bekijken? Dan gaan we er zeker langs. En mag het, dan meldt Karlijn zich natuurlijk meteen als proefpersoon. Een wekelijks radioprogramma vol interessante weetjes en oplossingen voor kleine en grote problemen. Alles altijd vanuit verwondering. Want wat begrijpen we veel nog niet aan deze wereld en hoe mooi is het om dat te ontdekken.
Maar dat is niet alles: in deze podcastfeed kun je ook nog steeds terecht voor het dagelijkse wetenschapsnieuws. Te moeilijk om uit leggen? Dat bestaat hier niet. Alles komt voorbij in deze wetenschapsrubriek, maar dan wel lekker kort. Wat je kunt verwachten is breed: van innovatieve medicijnen tot fossiele vondsten, nieuwe planeten, ongekend dierengedrag en uitermate sensitieve sensoren.  
Geen kennis van astronomie, celbiologie, of nanotechnologie? Geen probleem. Karlijn helpt je er met alle liefde doorheen. Heb je een tip? Een mooi onderzoek waar we zeker bij langs moeten? Laat het weten: <a href="mailto:wetenschap@bnr.nl">wetenschap@bnr.nl</a>
Over de maker
Karlijn Meinders is al jaren als wetenschapsredacteur en presentator werkzaam bij BNR. Ze maakte programma's over innovatie en techniek, maar is het liefs elke dag bezig met wetenschap en de mensen achter de onderzoeken.

Afdeling Wetenschap

Wetenschap Vandaag

Onderzoek naar luchtkwaliteit in schoolklassen nog steeds hard nodig

Terwijl veel muizensoorten er een nogal losbandige levensstijl op nahouden, is er één klein muisje dat in de VS in Florida en Georgia voorkomt, dat verrassend monogaam is.  

Bij de grotere, vaker voorkomende hertmuis kan een nestje jongen wel vier verschillende vaders hebben, maar de kleinere oldfield muis, heeft een partner voor het leven. En dat is bijzonder, want qua bouw en genetica lijken de dieren flink op elkaar.  

Onderzoekers besloten bepaalde klieren te vergelijken die stofjes aanmaken die gedrag beïnvloeden. En daar zagen ze een opvallend verschil. Deze klieren waren, na correctie voor lichaamsgewicht, wel zes keer zwaarder in de monogame muizen.  

Na een genetische analyse bleek dat één gen in deze muizen veel actiever is. Een gen dat de productie van een vrij onbekend hormoon aanstuurt. Dit hormoon was een tijdje geleden in mensen ook al ontdekt, maar lang was niet bekend wat het deed.  

In vervolgexperimenten zagen ze dat meer van het hormoon het zorggedrag in ouders van beide muissoorten verhoogde. En daar moet de link met monogamie zitten.  

De onderzoekers hopen dat er nu ook meer onderzoek naar dit hormoon gedaan kan worden in mensen. En dat zo mensen met bijvoorbeeld postnatale depressie beter geholpen kunnen worden.

Lees hier meer over het onderzoek: Some mice may owe their monogamy to a newly evolved type of cell

Terwijl veel muizensoorten er een nogal losbandige levensstijl op nahouden, is er één klein muisje dat in de VS in Florida en Georgia voorkomt, dat verrassend monogaam is.  
Bij de grotere, vaker voorkomende hertmuis kan een nestje jongen wel vier verschillende vaders hebben, maar de kleinere oldfield muis, heeft een partner voor het leven. En dat is bijzonder, want qua bouw en genetica lijken de dieren flink op elkaar.  
Onderzoekers besloten bepaalde klieren te vergelijken die stofjes aanmaken die gedrag beïnvloeden. En daar zagen ze een opvallend verschil. Deze klieren waren, na correctie voor lichaamsgewicht, wel zes keer zwaarder in de monogame muizen.  
Na een genetische analyse bleek dat één gen in deze muizen veel actiever is. Een gen dat de productie van een vrij onbekend hormoon aanstuurt. Dit hormoon was een tijdje geleden in mensen ook al ontdekt, maar lang was niet bekend wat het deed.  
In vervolgexperimenten zagen ze dat meer van het hormoon het zorggedrag in ouders van beide muissoorten verhoogde. En daar moet de link met monogamie zitten.  
De onderzoekers hopen dat er nu ook meer onderzoek naar dit hormoon gedaan kan worden in mensen. En dat zo mensen met bijvoorbeeld postnatale depressie beter geholpen kunnen worden.
Lees hier meer over het onderzoek: <a href="https://www.eurekalert.org/news-releases/1044294">Some mice may owe their monogamy to a newly evolved type of cell</a>

Zorgt een gen in deze muissoort voor monogamie?

Niet geweld, maar de patriarchische clanstructuren uit de Bronstijd zorgden ervoor dat er weinig genetische variatie zat op het mannelijke y-chromosoom. 

Ongeveer 3000 tot 5000 jaar geleden was er heel weinig genetische variatie op het y-chromosoom. Wetenschappers vragen zich al jaren af hoe dat komt. 

Lange tijd werd gedacht dat het kwam door de clan-ruzies. De mannen van de clans zouden zo gewelddadig leven, dat ze te vroeg overleden om hun genen door te geven. Maar dat blijkt nu niet de beste verklaring te zijn voor het gebrek aan genetische variatie op het y-chomosoom. 

Volgens nieuw onderzoek van Franse wetenschappers, komt het door de manier waarop de clans georganiseerd waren. In een patriarchische clan-structuur blijven vaders en zonen bij elkaar wonen. Vrouwen hoppen van clan naar clan. Binnen één clan, is er dus veel genetische variatie tussen vrouwen en weinig variatie tussen mannen.

Dit wordt het meest zichtbaar in de genetische variatie van de chromosomen die het geslacht bepalen: de x- en y-chromosoom. De mannelijke y-chromosoom was binnen clans dus ongeveer hetzelfde. Omdat het allemaal vaders en zoons en neven en ooms van elkaar zijn.

Om tot deze conclusie te komen analyseerden de wetenschappers twintig jaar aan data van gewelddadige en niet-gewelddadige groepen. En ze modelleerden verschillende sociale veranderingen. 

Wil je meer weten? Het hele onderzoek is hier te lezen: Patrilineal segmentary systems provide a peaceful explanation for the post-Neolithic Y-chromosome bottleneck

Niet geweld, maar de patriarchische clanstructuren uit de Bronstijd zorgden ervoor dat er weinig genetische variatie zat op het mannelijke y-chromosoom. 
Ongeveer 3000 tot 5000 jaar geleden was er heel weinig genetische variatie op het y-chromosoom. Wetenschappers vragen zich al jaren af hoe dat komt. 
Lange tijd werd gedacht dat het kwam door de clan-ruzies. De mannen van de clans zouden zo gewelddadig leven, dat ze te vroeg overleden om hun genen door te geven. Maar dat blijkt nu niet de beste verklaring te zijn voor het gebrek aan genetische variatie op het y-chomosoom. 
Volgens nieuw onderzoek van Franse wetenschappers, komt het door de manier waarop de clans georganiseerd waren. In een patriarchische clan-structuur blijven vaders en zonen bij elkaar wonen. Vrouwen hoppen van clan naar clan. Binnen één clan, is er dus veel genetische variatie tussen vrouwen en weinig variatie tussen mannen.
Dit wordt het meest zichtbaar in de genetische variatie van de chromosomen die het geslacht bepalen: de x- en y-chromosoom. De mannelijke y-chromosoom was binnen clans dus ongeveer hetzelfde. Omdat het allemaal vaders en zoons en neven en ooms van elkaar zijn.
Om tot deze conclusie te komen analyseerden de wetenschappers twintig jaar aan data van gewelddadige en niet-gewelddadige groepen. En ze modelleerden verschillende sociale veranderingen. 
Wil je meer weten? Het hele onderzoek is hier te lezen: <a href="https://www.nature.com/articles/s41467-024-47618-5">Patrilineal segmentary systems provide a peaceful explanation for the post-Neolithic Y-chromosome bottleneck</a>

Patriarchaat beïnvloedt genetische diversiteit

Wij mensen kunnen mentaal tijdreizen. Dat wil zeggen: we kunnen ons dingen herinneren, zelfs als we daar op het moment zelf niet echt op hebben gelet. Door sommige wetenschappers werd gedacht dat dit episodisch geheugen uniek is in de dierenwereld. Alleen mensen zouden het kunnen. 

Maar nu bewijst een gaai, je weet wel: die beige vogel met felblauw op de vleugel, dat we zeker niet de enige zijn. Hoe hebben onderzoekers dat ontdekt: ze deden een geheugenexperiment met zeven van deze vogels.  

Een gewilde snack werd onder één van vier identieke bekertjes geplaatst. Kozen ze de goede beker, dan kregen ze een beloning. Zo leerden ze na een tijdje dat ze moesten letten op de plek van het bekertje in de rij. 

Maar toen ze daar helemaal aan gewend waren, veranderde het experiment ineens. De bekertjes zagen er nu allemaal anders uit. De vogels keken toe hoe eten onder één van de bekertjes werd gelegd.  

Vervolgens werden de vogels 10 minuten apart gezet. Terwijl buiten hun zicht de bekertjes van plek werden gewisseld. Ondanks dat het bekertje met snack niet meer op dezelfde plek stond, lukte het de vogels in 70 procent van de gevallen toch om het juiste bekertje eruit te pikken.  

Op basis, dus, van de visuele kenmerken van de beker. Terwijl ze op het moment dat ze de bekertjes zagen nog niet wisten dat dit relevante informatie was. En dat, zeggen de onderzoekers, suggereert dat ook een gaai een soort episodisch geheugen heeft. In vervolgonderzoek willen ze kijken of dit ook werkt als er geen eten in het spel is.

Lees hier meer over het onderzoek: Eurasian jays can use “mental time travel” like humans

Wij mensen kunnen mentaal tijdreizen. Dat wil zeggen: we kunnen ons dingen herinneren, zelfs als we daar op het moment zelf niet echt op hebben gelet. Door sommige wetenschappers werd gedacht dat dit episodisch geheugen uniek is in de dierenwereld. Alleen mensen zouden het kunnen. 
Maar nu bewijst een gaai, je weet wel: die beige vogel met felblauw op de vleugel, dat we zeker niet de enige zijn. Hoe hebben onderzoekers dat ontdekt: ze deden een geheugenexperiment met zeven van deze vogels.  
Een gewilde snack werd onder één van vier identieke bekertjes geplaatst. Kozen ze de goede beker, dan kregen ze een beloning. Zo leerden ze na een tijdje dat ze moesten letten op de plek van het bekertje in de rij. 
Maar toen ze daar helemaal aan gewend waren, veranderde het experiment ineens. De bekertjes zagen er nu allemaal anders uit. De vogels keken toe hoe eten onder één van de bekertjes werd gelegd.  
Vervolgens werden de vogels 10 minuten apart gezet. Terwijl buiten hun zicht de bekertjes van plek werden gewisseld. Ondanks dat het bekertje met snack niet meer op dezelfde plek stond, lukte het de vogels in 70 procent van de gevallen toch om het juiste bekertje eruit te pikken.  
Op basis, dus, van de visuele kenmerken van de beker. Terwijl ze op het moment dat ze de bekertjes zagen nog niet wisten dat dit relevante informatie was. En dat, zeggen de onderzoekers, suggereert dat ook een gaai een soort episodisch geheugen heeft. In vervolgonderzoek willen ze kijken of dit ook werkt als er geen eten in het spel is.
Lees hier meer over het onderzoek: <a href="https://www.eurekalert.org/news-releases/1044075">Eurasian jays can use “mental time travel” like humans</a>

Onderzoek naar luchtkwaliteit in schoolklassen nog steeds hard nodig

In 2 playlist(s)

Wetenschap Vandaag

Social links

Follow podcast

Recent clips