Daar iets nostalgies omtrent treine. Dalk is dit die ouwêreldse sjarme van swierige kompartemente; dalk die groot krag en persoonlikheid van die stoomlokomotiewe van ouds. Deesdae neem sneltreine en moltreine jou in ’n japtrap tot waar jy wil wees, maar ’n generasie of twee gelede was ’n treinrit ’n okkasie, ’n avontuur op sy eie. En jy het dit alles ingeneem – van die stadige gewieg van die trein en die landskappe wat buite die venster verbyskuif, tot die geklik-klak van die wiele op die spoor, die gefluit van die enjin en die reuk van die roet. André Terblanché se gedigvoorlesings neem ons op ’n reis vol heimweë terug na die tyd van treine.

Voorlesings van gedigte, afgewissel met gepaste musiek.

Advertisement