In deze aflevering laat Patiënt Pedro zijn darmen onderzoeken. En dat is een verhaal van potjes, laxerende poedertjes en grote vragen. Zijn er etiquetteregels als je stoelgang aflevert voor analyse? Hoeveel van je eigen binnenkant wil je zien wanneer iemand er een camera doorheen stuurt? En wat zeg je op zo'n moment? 'Ziet u al mooie dingen?', probeert Pedro. Maar wat hij natuurlijk vooral wil weten, is: hoe kan hij zich goed laten screenen op darmkanker — één van de meest voorkomende kankers?

<p>In deze aflevering laat Pati&euml;nt Pedro zijn darmen onderzoeken. En dat is een verhaal van potjes, laxerende poedertjes en grote vragen. Zijn er etiquetteregels als je stoelgang aflevert voor analyse? Hoeveel van je eigen binnenkant wil je zien wanneer iemand er een camera doorheen stuurt? En wat zeg je op zo'n moment? 'Ziet u al mooie dingen?', probeert Pedro. Maar wat hij natuurlijk vooral wil weten, is: hoe kan hij zich goed laten screenen op darmkanker &mdash; &eacute;&eacute;n van de meest voorkomende kankers?</p>

'Het eerste wat ik doe wanneer ik 's ochtends wakker word, is voelen of mijn hart nog klopt. Of ik nog leef. Ik ben een hypochonder. Zo'n mens voor wie elk hoestje een doodsvonnis is. Dat heb ik van mijn papa — ook een Pedro. Elke ochtend bij het ontbijt las hij voor uit een medische encyclopedie, op zoek naar de kwaal van de dag. 82 is hij zo geworden. Volgens hem omdat hij zo veel met zijn gezondheid bezig was. Maar mij lijkt het vooral te ondermijnen. En daar wil ik op mijn 47ste eindelijk iets aan doen. Mijn plan is eenvoudig. Ik wil mezelf preventief laten screenen op wat kan en wat mag. Bij zoveel mogelijk topdokters. Om zo te proberen om een nieuw nulpunt te bereiken. En innerlijke rust te vinden. Eindelijk. En jij — jij mag meeluisteren in deze podcast. Ook als het spannend wordt. En pijnlijk. En intiem. En gênant.' — Pedro Elias

<p>'Het eerste wat ik doe wanneer ik 's ochtends wakker word, is voelen of mijn hart nog klopt. Of ik nog leef. Ik ben een hypochonder. Zo'n mens voor wie elk hoestje een doodsvonnis is. Dat heb ik van mijn papa &mdash; ook een Pedro. Elke ochtend bij het ontbijt las hij voor uit een medische encyclopedie, op zoek naar de kwaal van de dag. 82 is hij zo geworden. Volgens hem omdat hij zo veel met zijn gezondheid bezig was. Maar mij lijkt het vooral te ondermijnen. En daar wil ik op mijn 47ste eindelijk iets aan doen. Mijn plan is eenvoudig. Ik wil mezelf preventief laten screenen op wat kan en wat mag. Bij zoveel mogelijk topdokters. Om zo te proberen om een nieuw nulpunt te bereiken. En innerlijke rust te vinden. Eindelijk. En jij &mdash; jij mag meeluisteren in deze podcast. Ook als het spannend wordt. En pijnlijk. En intiem. En g&ecirc;nant.' &mdash; Pedro Elias</p>

Advertisement