Zeppelins, luchtschepen of vliegende sigaren. Hoe je ze ook wil noemen, de tijd dat deze gigantische voertuigen door de lucht zweefden doet denken aan een vervlogen tijdperk. Toch was er eind jaren negentig sprake van een mogelijke terugkeer van de zeppelin. De uitbreiding van Schiphol stuitte op veel weerstand en zeppelins leken een stiller alternatief voor vliegtuigen.  

Tegelijkertijd was er naar aanleiding van onderzoek door de TU Delft veel media-aandacht ontstaan voor nieuwe ontwerpen van luchtschepen. Minister Annemarie Jorritsma besloot daarop in 1996 een rapport te laten opstellen over de haalbaarheid van luchtschepen in Nederland, wat positief uitviel. De sterren stonden dus gunstig voor zeppelinbouwer Rigid Airship Design (RAD), een initiatief van de Schotse techneut Ian Alexander. 

Alexander droomde al van kinds af aan om zijn eigen luchtschepen te gaan bouwen, en toen er in Nederland interesse ontstond voor een zeppelinbouwer was hij er dan ook als de kippen bij. Dat deze Schot ook nog eens zeer mediageniek was, kwam voor de luchtschiplobby natuurlijk goed van pas. 

De plannen waren reusachtig: er moest een hangar komen van ongeveer 270 meter lang en vijftig meter breed, vlak bij Lelystad. De ambitie was om de eerste exemplaren zo rond 2003 van de band te laten rollen. Voor deze plannen was natuurlijk geld nodig. 

Dubieuze én serieuze investeerders

De eerste en meest enthousiaste investeerder was Robert Jan Doorn. Deze omstreden ondernemer stond in de jaren tachtig en negentig bekend als meesterwitwasser en zat zelfs een korte periode in de gevangenis in Zwitserland.  

Eind jaren negentig was hij echter weer op vrije voeten en nodigde hij Alexander uit om te komen werken aan de zeppelinplannen op zijn landgoed Swaenenburgh in S’ Gravelande. Hierna volgden meer investeerders, waaronder Stork (Fokker), RDM van bedrijvendokter Joep van den Nieuwenhuyzen, Greenfield Capital en een vriend van Doorn, vastgoedbaas Maup Caranza. Gezamenlijk staken zij miljoenen guldens in het project. Daarmee konden de werkzaamheden beginnen, maar vanaf dag één zat het tegen voor het bedrijf.  

In de zomer van 2001 viel, amper drie jaar na de oprichting van het bedrijf, alweer het doek voor Rigid Airship Design. Hoe kwam het dat de luchtschepen van het bedrijf uiteindelijk niet meer bleken te zijn dan luchtkastelen? 

Te gast is Sjoerd Warringa, curator en partner bij Ten Holter Noordam advocaten. 

 

Onder curatoren 

Niet elk ondernemersavontuur eindigt met een notering in de Quote 500, niet elk bedrijf overleeft een flinke crisis, niet elke onderneming weet het financiële spel goed te spelen. En als alles misgaat, als de chaos regeert en schuldeisers aan de poort rammelen, dan breekt het tijdperk van de curator aan.  

In deze serie praten financieel journalisten Elisa Hermanides en Thomas van Zijl over onvergetelijke faillissementen met curatoren, de puinruimers van het bedrijfsleven. Abonneer je om elke twee weken op vrijdag een nieuwe aflevering te krijgen. Of luister vrijdag om 13.00 naar BNR. 

 

Redactie: Jochem Visser & Viggo Rijswijk/ Vormgeving: Gijs Friesen en Connor Clerx / Audiobewerking: Maxim van Mil / Artwork: FDMG | Milja Oortwijn / Eindredactie: Elisa Hermanides / Met dank aan: Wendy Beenakker en Sharine de Rooij 

Zeppelins, luchtschepen of vliegende sigaren. Hoe je ze ook wil noemen, de tijd dat deze gigantische voertuigen door de lucht zweefden doet denken aan een vervlogen tijdperk. Toch was er eind jaren negentig sprake van een mogelijke terugkeer van de zeppelin. De uitbreiding van Schiphol stuitte op veel weerstand en zeppelins leken een stiller alternatief voor vliegtuigen. &nbsp;
Tegelijkertijd was er naar aanleiding van onderzoek door de TU Delft veel media-aandacht ontstaan voor nieuwe ontwerpen van luchtschepen. Minister Annemarie Jorritsma besloot daarop in 1996 een rapport te laten opstellen over de haalbaarheid van luchtschepen in Nederland, wat positief uitviel. De sterren stonden dus gunstig voor zeppelinbouwer Rigid Airship Design (RAD), een initiatief van de Schotse techneut Ian Alexander.&nbsp;
Alexander droomde al van kinds af aan om zijn eigen luchtschepen te gaan bouwen, en toen er in Nederland interesse ontstond voor een zeppelinbouwer was hij er dan ook als de kippen bij. Dat deze Schot ook nog eens zeer mediageniek was, kwam voor de luchtschiplobby natuurlijk goed van pas.&nbsp;
De plannen waren reusachtig: er moest een hangar komen van ongeveer 270 meter lang en vijftig meter breed, vlak bij Lelystad. De ambitie was om de eerste exemplaren zo rond 2003 van de band te laten rollen. Voor deze plannen was natuurlijk geld nodig.&nbsp;
Dubieuze &eacute;n serieuze investeerders
De eerste en meest enthousiaste investeerder was Robert Jan Doorn. Deze omstreden ondernemer stond in de jaren tachtig en negentig bekend als meesterwitwasser en zat zelfs een korte periode in de gevangenis in Zwitserland. &nbsp;
Eind jaren negentig was hij echter weer op vrije voeten en nodigde hij Alexander uit om te komen werken aan de zeppelinplannen op zijn landgoed Swaenenburgh in S&rsquo; Gravelande. Hierna volgden meer investeerders, waaronder Stork (Fokker), RDM van bedrijvendokter Joep van den Nieuwenhuyzen, Greenfield Capital en een vriend van Doorn, vastgoedbaas Maup Caranza. Gezamenlijk staken zij miljoenen guldens in het project.&nbsp;Daarmee konden de werkzaamheden beginnen, maar vanaf dag &eacute;&eacute;n zat het tegen voor het bedrijf.&nbsp;&nbsp;
In de zomer van 2001 viel, amper drie jaar na de oprichting van het bedrijf, alweer het doek voor Rigid Airship Design.&nbsp;Hoe kwam het dat de luchtschepen van het bedrijf uiteindelijk niet meer bleken te zijn dan luchtkastelen?&nbsp;
Te gast is Sjoerd Warringa, curator en partner bij Ten Holter Noordam advocaten.&nbsp;
&nbsp;
Onder curatoren&nbsp;
Niet elk ondernemersavontuur eindigt met een notering in de Quote 500, niet elk bedrijf overleeft een flinke crisis, niet elke onderneming weet het financi&euml;le spel goed te spelen. En als alles misgaat, als de chaos regeert en schuldeisers aan de poort rammelen, dan breekt het tijdperk van de curator aan.&nbsp;&nbsp;
In deze serie praten financieel journalisten Elisa Hermanides en Thomas van Zijl over onvergetelijke faillissementen met curatoren, de puinruimers van het bedrijfsleven. Abonneer je om elke twee weken op vrijdag een nieuwe aflevering te krijgen. Of luister vrijdag om 13.00 naar BNR.&nbsp;
&nbsp;
Redactie: Jochem Visser &amp; Viggo Rijswijk/ Vormgeving: Gijs Friesen en Connor Clerx / Audiobewerking: Maxim van Mil / Artwork: FDMG | Milja Oortwijn / Eindredactie: Elisa Hermanides / Met dank aan: Wendy Beenakker en Sharine de Rooij&nbsp;

Niet elk ondernemersavontuur eindigt met een notering in de Quote 500, niet elk bedrijf overleeft een flinke crisis, niet elke onderneming weet het financiële spel goed te spelen. En als alles misgaat, als de chaos regeert en schuldeisers aan de poort rammelen, dan breekt het tijdperk van de curator aan. 

In deze serie praten BNR-journalisten Thomas van Zijl en Elisa Hermanides over onvergetelijke faillissementen met de puinruimers van het bedrijfsleven. Elke vrijdag live om 14.00 op BNR en in je favoriete podcastapp.

Niet elk ondernemersavontuur eindigt met een notering in de Quote 500, niet elk bedrijf overleeft een flinke crisis, niet elke onderneming weet het financiële spel goed te spelen. En als alles misgaat, als de chaos regeert en schuldeisers aan de poort rammelen, dan breekt het tijdperk van de curator aan. 
In deze serie praten BNR-journalisten Thomas van Zijl en Elisa Hermanides over onvergetelijke faillissementen met de puinruimers van het bedrijfsleven. Elke vrijdag live om 14.00 op BNR en in je favoriete podcastapp.

Advertisement