Laat maar vallen dan, het komt er toch wel van. Het geeft niet of je rent. Wij hadden vroeger geen Gretha Thunberg om ons bang te maken voor de toekomst, wij hadden Henny Vrienten. 

Het kwam er niet van, de angstaanjagende bom viel nooit. Of nou ja, het kwam er nóg niet van maar het kan nog; het onzekere gevoel van de jaren '80 is sinds 24 februari terug. Vrienten maakt het niet meer mee. Voor hem eindigde het ritje in de mallemolen van het leven op zijn 73ste. Net zo oud als mijn opa toen hij stierf. Twee jaar geleden schreef ik een eerbetoon voor hem en stelde vast dat zijn zoon -mijn vader- die drie jaar ouder is dan Henny Vrienten, tot de generatie behoort die behalve de watersnoodsramp geen oorlogen of andere catastrofes meemaakten. Ze lijken doodgaan geen optie meer te vinden en geloofden pre-corona in het sprookje van het eeuwige leven.

Inmiddels begint de realiteit in te dalen dat de modellenmakers van het CBS niet bepalen hoe oud mensen worden, maar God, de natuur, Moeder Aarde of waar je ook maar in gelooft. We moeten weer leren accepteren dat doodgaan doodnormaal is, was de oproep in de column over mijn opa aan het begin van de coronacrisis. Mensen wilden dat toen niet horen, de doodsangst verlamde het brein.

Het KWF neemt nu gelukkig het initiatief waar ik toen om schreeuwde. Ze verleggen de focus van doodziek langer doorleven naar beter doodgaan. Het gesprek met de KWF-directeur dat ik gisteren tussen de Doe Maar liedjes op de radio hoorde klonk als muziek in mijn oren. Artsen zijn uit onbeholpenheid en gebrek aan kennis gericht op doorbehandelen, ook als dat zinloos is. Ze hebben niet geleerd om met mensen over hun naderende dood te praten dus snijden, bestralen, injecteren en intuberen ze maar raak. Dat moet stoppen, vindt het KWF nu gelukkig ook. Maar, benadrukken ze, dat moet niet alleen de verantwoordelijkheid zijn van artsen. De hele samenleving moet vaker praten over sterven. Media hebben daarin een belangrijke rol. We zijn de taal over leven, doodgaan en zingeving kwijtgeraakt. We moeten daar samen de woorden weer voor vinden. Toen ik Jan Slagter van Omroep Max in 2020 vroeg om daarmee aan de slag te gaan spuwde hij vuur. Ik hoop dat hij nu wel luistert.

Laat maar vallen dan, het komt er toch wel van. Het geeft niet of je rent. Wij hadden vroeger geen Gretha Thunberg om ons bang te maken voor de toekomst, wij hadden Henny Vrienten. 
Het kwam er niet van, de angstaanjagende bom viel nooit. Of nou ja, het kwam er n&oacute;g niet van maar het kan nog; het onzekere gevoel van de jaren '80 is sinds 24 februari terug. Vrienten maakt het niet meer mee. Voor hem eindigde het ritje in de mallemolen van het leven op zijn 73ste. Net zo oud als mijn opa toen hij stierf. Twee jaar geleden schreef ik een&nbsp;<a href="https://www.bnr.nl/podcast/marianne-zwagerman/10406521/doodgewoon" data-auth="NotApplicable" data-linkindex="0" data-ogsc="rgb(5, 99, 193)">eerbetoon</a>&nbsp;voor hem en stelde vast dat zijn zoon -mijn vader- die drie jaar ouder is dan Henny Vrienten, tot de generatie behoort die behalve de watersnoodsramp geen oorlogen of andere catastrofes meemaakten. Ze lijken doodgaan geen optie meer te vinden en geloofden pre-corona in het sprookje van het eeuwige leven.
Inmiddels begint de realiteit in te dalen dat de modellenmakers van het CBS niet bepalen hoe oud mensen worden, maar God, de natuur, Moeder Aarde of waar je ook maar in gelooft. We moeten weer leren accepteren dat doodgaan doodnormaal is, was de oproep in de column over mijn opa aan het begin van de coronacrisis. Mensen wilden dat toen niet horen, de doodsangst verlamde het brein.
Het KWF neemt nu gelukkig het initiatief waar ik toen om schreeuwde. Ze verleggen de focus van doodziek langer doorleven naar beter doodgaan. Het&nbsp;<a href="https://www.nporadio1.nl/fragmenten/dit-is-de-dag/c1d19160-2e4e-49ce-9124-2b78dbd637e2/2022-04-25-kwf-van-kankerbestrijder-naar-stervensbegeleider" data-auth="NotApplicable" data-linkindex="1" data-ogsc="rgb(5, 99, 193)">gesprek</a>&nbsp;met de KWF-directeur dat ik gisteren tussen de Doe Maar liedjes op de radio hoorde klonk als muziek in mijn oren. Artsen zijn uit onbeholpenheid en gebrek aan kennis gericht op doorbehandelen, ook als dat zinloos is. Ze hebben niet geleerd om met mensen over hun naderende dood te praten dus snijden, bestralen, injecteren en intuberen ze maar raak. Dat moet stoppen, vindt het KWF nu gelukkig ook. Maar, benadrukken ze, dat moet niet alleen de verantwoordelijkheid zijn van artsen. De hele samenleving moet vaker praten over sterven. Media hebben daarin een belangrijke rol. We zijn de taal over leven, doodgaan en zingeving kwijtgeraakt. We moeten daar samen de woorden weer voor vinden. Toen ik Jan Slagter van Omroep Max in 2020 vroeg om daarmee aan de slag te gaan spuwde hij vuur. Ik hoop dat hij nu wel luistert.

Marianne Zwagerman is schrijver en innovatiestrateeg en geeft haar visie op het medialandschap met een scherp oog voor onafhankelijkheid en goed besteed belastinggeld.

Advertisement