'Prachtige honden!' zegt de broze stokoude mevrouw die we tegen het lijf lopen. 'U had ook een herder hè,' helpt de thuiszorgmedewerkster die haar begeleidt. 'Ik ben haar wandelende geheugen,' knipoogt ze naar ons. 'Nee zeg, geen herder, ik had een chow chow, met zo'n blauwe tong,' weet de mevrouw zeker.

'Als u tussen deze twee mocht kiezen, welke hond nam u dan mee naar huis?' vraag ik. 'Oh die herder!' wijst ze stralend naar Beertje. 'Ja, want ik had vroeger ook een herder moet je weten, eindeloos veel plezier gehad met die hond!' De thuishulp draait met haar ogen en wij lopen lachend door. Wat moet de wereld verwarrend zijn als mensen je steeds iets proberen wijs te maken waarvan je zeker weet dat het niet klopt.

Een lange rij politieauto's en ME-bussen rijdt ons tegemoet. We passeerden al een imposante verzameling politiepaardentrailers. 'Meer politie dan demonstranten op de been!' zegt Jan. Via de autoradio hoorden we net nog dat er duizend mensen naar de verboden demonstratie zijn gekomen. NOS-verslaggever Jeroen de Jager, meldt dat er veel politie is, maar dat hij van eerdere demonstraties weet dat het geweld meestal van de politie lijkt te komen, niet van de vreedzame demonstranten. Dat is ook mijn waarneming.

Vorig jaar in januari liep ik een licht trauma op toen ik vanuit het niets moest rennen om waterkanonnen en politiepaardenhoeven te ontwijken. De klok lijkt teruggezet. Weer in lockdown en weer meer politie dan je ogen kunnen verwerken.

Blauwe bussen versperren de weg. Dikke rijen uniformen houden de demonstranten tegen die door hun collega's even daarvoor van het Museumplein zijn gejaagd. Als ratten in de val. Duizenden mensen. Tienduizend? Twintigduizend? Misschien wel meer. Zelf sta ik op veilige afstand, ik zie niet met eigen ogen hoe de politie tekeergaat. Maar sneller dan big tech kan censureren gaan de filmpjes de wereld over.

De Nederlandse politiehond die als een wapen zonder vergrendeling slachtoffers maakt, is op slag beroemd. Zelfs Joe Rogan retweet de video naar zijn miljoenen volgers. Maandag belt een Engelse vriendin me bezorgd op. Wat is er in hemelsnaam in Nederland aan de hand? Het is 'all over the news' dat de Amsterdamse politie burgers mishandelt. Op de voorpagina van de krant die mijn moeder uit de bus haalt staat: demonstranten door het lint. Ik voel me als die oude mevrouw.

Was het nou een herder of een chow chow?

'Prachtige honden!' zegt de broze stokoude mevrouw die we tegen het lijf lopen. 'U had ook een herder h&egrave;,' helpt de thuiszorgmedewerkster die haar begeleidt. 'Ik ben haar wandelende geheugen,' knipoogt ze naar ons. 'Nee zeg, geen herder, ik had een chow chow, met zo'n blauwe tong,' weet de mevrouw zeker.
'Als u tussen deze twee mocht kiezen, welke hond nam u dan mee naar huis?' vraag ik. 'Oh die herder!' wijst ze stralend naar Beertje. 'Ja, want ik had vroeger ook een herder moet je weten, eindeloos veel plezier gehad met die hond!' De thuishulp draait met haar ogen en wij lopen lachend door. Wat moet de wereld verwarrend zijn als mensen je steeds iets proberen wijs te maken waarvan je zeker weet dat het niet klopt.
Een lange rij politieauto's en ME-bussen rijdt ons tegemoet. We passeerden al een imposante verzameling politiepaardentrailers. 'Meer politie dan demonstranten op de been!' zegt Jan. Via de autoradio hoorden we net nog dat er duizend mensen naar de verboden demonstratie zijn gekomen. NOS-verslaggever Jeroen de Jager, meldt dat er veel politie is, maar dat hij van eerdere demonstraties weet dat het geweld meestal van de politie lijkt te komen, niet van de vreedzame demonstranten. Dat is ook mijn waarneming.
Vorig jaar in januari liep ik een licht trauma op toen ik vanuit het niets moest rennen om waterkanonnen en politiepaardenhoeven te ontwijken. De klok lijkt teruggezet. Weer in lockdown en weer meer politie dan je ogen kunnen verwerken.
Blauwe bussen versperren de weg. Dikke rijen uniformen houden de demonstranten tegen die door hun collega's even daarvoor van het Museumplein zijn gejaagd. Als ratten in de val. Duizenden mensen. Tienduizend? Twintigduizend? Misschien wel meer. Zelf sta ik op veilige afstand, ik zie niet met eigen ogen hoe de politie tekeergaat. Maar sneller dan big tech kan censureren gaan de filmpjes de wereld over.
De Nederlandse politiehond die als een wapen zonder vergrendeling slachtoffers maakt, is op slag beroemd. Zelfs Joe Rogan retweet de video naar zijn miljoenen volgers. Maandag belt een Engelse vriendin me bezorgd op. Wat is er in hemelsnaam in Nederland aan de hand? Het is 'all over the news' dat de Amsterdamse politie burgers mishandelt. Op de voorpagina van de krant die mijn moeder uit de bus haalt staat: demonstranten door het lint. Ik voel me als die oude mevrouw.
Was het nou een herder of een chow chow?

Marianne Zwagerman is schrijver en innovatiestrateeg en geeft haar visie op het medialandschap met een scherp oog voor onafhankelijkheid en goed besteed belastinggeld.

Advertisement