De toenemende juridisering van het onderwijs is een realiteit waarmee veel leraren en directies worstelen. Want zoals een directeur het verwoordt: ‘Het wordt in de richting van de school gegooid. Wat heeft de school niet gedaan? Ouders vragen nooit: wat heeft mijn kind niet gedaan?’ Elk bezwaar, elke officiële beroepsprocedure betekent niet alleen extra werk, maar heeft ook mentaal en emotioneel een impact. ‘Het leek alsof er een wij-zij-verhaal ontstond, terwijl ik dat helemaal zo niet aanvoelde. Ik dacht de hele tijd: ik wil gewoon het beste voor die leerling.’

Meer en meer leerlingen leggen zich niet neer bij hun examenresultaat en vechten het oordeel van hun leraren aan. Al dan niet bijgestaan door een advocaat willen ze zelf hun schooltraject bepalen. Goed. We willen kritische burgers kweken voor de toekomst, niet?
Maar die nieuwe, juridische realiteit heeft ook een keerzijde: ze drijft schooldirecties en leraren tot wanhoop. Naast slapeloze nachten en een hoop extra werk, bezorgen al die procedures hen ook een minderwaardigheidscomplex en soms een burn-out.
In vier afleveringen zoekt Eva Droogmans uit hoe het zover is kunnen komen. Juichen we deze evolutie naar meer inspraak toe? Of ondermijnen we zo ons onderwijs?

Advertisement