In deze laatste aflevering maken we ruim tijd voor enkele van Bruch's uitzonderlijke suites, namelijk zijn tweede en derde orkestsuite.  Na het succes van zijn eerste in 1899 had hij de smaak zeer te pakken.

1. Suite nr. 2 op Zweedse thema’s op. posth. (1906 Nordland suite)

Deze tweede, gebaseerd op Zweedse volksmuziek, is best wel lang (+/- 27 minuten).  Ze is een perfecte reflectie van het feit dat Bruch de voorkeur gaf aan niet-complexe melodieën, waardoor hij volksmuziek orkestraal ging herwerken. De tweede suite heeft geen opus nummer en daar is een reden voor.  Ze werd weliswaar voor het eerst opgevoerd in 1906 maar nadien ging de partituur verloren. Niemand weet er precies het fijne van.  Toen de erfgenamen van Bruch het volledige oeuvre in handen kregen droegen ze het over aan Rudolf Eichmann (dus niet Bruch’s feitelijke uitgever Simrock Verlag).  Dat moet tegen het einde van de tweede wereldoorlog geweest zijn (de familie heeft de partituren tijdens de oorlog allicht verborgen gehouden wegen Bruch’s vermeende ‘Jood zijn’).  Eichman nam de partituur op in een bundel dat de titel ‘Nordland suite’ meekreeg. Vandaar de bijnaam van het werk : ‘Nordland Suite’.  Nadien bleek echter dat wat de familie van Bruch overgedroeg aan de uitgever niet het origineel was. Dat is tot op de dag van vandaag nergens meer boven water gekomen.  Toch weten we dat Bruch de partituur van deze suite nog gebruikte voor latere werken waaronder zijn serenade voor strijkers uit 1916.

2. Suite nr. 3 voor orgel en orkest op. 88b (1909)

Zijn derde suite kent wel een erg bijzondere oorsprong. In het voorjaar van 1904 was Bruch op bezoek in Capri (IT) waar hij op goede vrijdag vanuit zijn hotelkamer een processie zag voorbijkomen.  Aan zijn familie schreef hij ‘bends zwischen 8-9 Procession in den engen Straßen und Gäßchen von Capri. Voran ein Trauerherold mit einer großen Tuba, worauf er eine Art von Signal bläst…Gar nicht übel; man könnte einen ganz guten Trauermarsch daraus machen! Darauf mehrere große, umflorte Kreuze - eins trägt der Eremit vom Monte Tiberio. Ein paar hundert weißgekleidete Kinder mit großen brennenden Kerzen, jedes trägt auch ein kleines schwarzes Kreuz in der Hand. Sie singen unisono eine Art von Lamentation…’.

Maar wacht, het wordt nog beter. Hij vervolgt: ‘Im Zuge wurde ein abschreckender Corpus Christi auf einer Bahre getragen, dahinter ein von vier Männern getragener Baldachin und die Geistlichkeit - dann wieder auf einer Bahre, hoch aufregend, eine riesige, prächtig geschmückte, ganz schauderhafte Puppe, die Madonna vorstellend, u. s. w. Als die Procession aus dem nächtlichen Dunkel der kleinen Gassen wieder auftauchte, die Piazza überschritt und dann die hohe Freitreppe zur Kirche hinanstieg (ein malerischer Anblick!), mischte sich auf einmal in die langgezogenen Töne des hundertstimmigen Klagegesangs das laute und mißtönende Geschrei eines Esels. Sofort schlug die ernsthafte und andächtige Stimmung der Menge um, und alles lachte laut und herzhaft. Gleich darauf erschien das ‘Allerheiligste’, alle Häupter entblößten sich, das Volk kniete nieder und bekreuzigte sich, und folgte der Procession in die Kirche, wo dann die Priester mit vielen Ceremonien die ‘Grablegung’ vornahmen. Die Glocken Capris schwiegen am Charfreitag und Charsamstag…An allen Fenstern brannten Lichter, während die Procession vorüberzog; es war wie eine Illumination bei einem Freudenfest’.

Deze ervaring inspireerde hem tot het schrijven van zijn derde orkestsuite (met orgel) die het licht zag in 1909.  Je mag het gerust een orgelconcerto noemen (à la Saint-Saëns) met Russische trekjes.

Samenstelling en research : Luc Nijs
Presentatie : Yves Van Ooteghem
Productie : La Classica