Voor de afwisseling deze week een luchtig onderwerp: migratie. Asielminister Marjolein Faber was op werkbezoek in Denemarken. Om erachter te komen hoe die Denen het toch voor elkaar krijgen dat geen asielzoekers er meer naartoe wil. Het lijkt Faber er niet om te gaan het migratievraagstuk beter te begrijpen, maar vooral om de uitkomst te kunnen nadoen. Het is studentenlogica: waarom zou je college volgen of boeken lezen, als je antwoorden van oude tentamens uit je hoofd kan leren.

Vorige week was Nederland getuige van een vrij gênant spektakel: het debat over de wel of niet bestaande asielcrisis. Er waren de zwartgelakte teksten van premier Schoof, er was een totaal demasqué van NSC over de rechtstaat. Maar er was ook het pijnlijk gemis van een daadwerkelijk inhoudelijk debat over migratie. En dat is best gek, het gaat ons allemaal aan en we vinden er ook wat van. Nederlandse oppositiepartijen spelen wat betreft migratie hoedje van de koning: vraag mij maar niets, dan hoef ik ook niets te zeggen. En dus hoor je alleen de partijen die er wél iets van vinden, die willen migratie helemaal terug naar nul.

Wat migratie anders maakt dan andere onderwerpen, is dat het niet gaat producten of diensten, maar over mensen. Mensen die voor iets vluchten, mensen die het beter willen hebben, mensen die wonen op een plek waar AZC’s komt, mensen die óók een huis willen, mensen die werk moeten doen maar er helemaal niet zijn. Mensen hebben verhalen en mensen hebben gevoelens. Dat maakt het lastig, maar dat betekent niet dat we het er niet over kunnen hebben.

Europa is een continent waar je op 1001 manieren binnen kan komen. Een muur bouwen is geen doen en heeft geen enkele zin. Aan onze grenzen woeden conflicten die we niet kunnen wegdenken, maar we moeten ook eerlijk zijn dat we ze niet allemaal kunnen oplossen.  Europa bovendien heeft een sterk vergrijzende bevolking en er zal steeds meer werk komen waar niemand voor is om het te doen. Wat kunnen, willen en moeten we hier aan doen? Zie je nou? Volgens mij zijn we oud en wijs genoeg om daar met zijn allen een keurig gesprek over te voeren.

Dit is een column van Julian Verbeek