Als iets scooterwielen heeft, keihard gaat zonder en je niet hoeft te trappen, is het dan een fiets? De Kamer nam met steun van onder andere de PVV een motie aan voor een minimumleeftijd voor fatbikes van 14 jaar mét een helmplicht. Tot grote frustratie van PVV-minister van Infrastructuur Barry Madlener, die alleen een wet wil invoeren voor álle elektrische fietsen. Volgens hem ‘is niet te rechtvaardigen dat dikke banden, een laag frame en een tweepersoonszadel leiden tot onveilig weggedrag’. Je vraagt je af of hij weleens op een fietspad komt.

Nu is een fittie tussen de PVV-fractie en minister over zo’n domme e-scooter nog tot daaraantoe. Bij de BoerBurgerBeweging gebeurt iets veel spannenders. Als landbouwminister van de partij die is opgericht ter bescherming en meerdere glorie van de boer, maakte minister Femke Wiersma bekend dat om de mestcrisis te bestrijden, de gehele veestapel met 30 procent moet krimpen.

Het deed me denken aan wat je in Amerika noemt: een ‘Nixon goes to China’-moment. In de jaren ’70 haalde president Nixon de banden aan met het doodenge communistische China, Nixon zei dat juist hij daarmee weg kon komen omdat hij als Republiek te boek stond als felle anti-communist. Het is een vorm van omgekeerde logica: je kunt het probleem juist oplossen omdat jij bij de tegenstander hoort. Recent zei de Britse premier Keir Starmer ongeveer hetzelfde: dat hij als Labour-premier de gezondheidszorg kan hervormen, juist omdat mensen verwachten dat hij dat niet zou doen. En kennelijk geldt het ook voor onze agrariërs.

Waarom vertel ik u dit allemaal? Er is een man die al jaren strijd voor een lossere verhouding tussen de Tweede Kamer en het kabinet. Pieter Omtzigt. En juist deze week heeft de Pieter Omtzigt, de Arjen Robben van de Nederlandse politiek, wederom het werk moeten neerleggen. Dankzij Pieter Omtzigt hebben we een, god hoe het ook alweer, een extraparlementair bladiebla-kabinet. Het is de vraag of en wanneer hij terugkeert, maar een spannendere meer duale politiek, lijkt helemaal niet verkeerd.

Dit is een column van Julian Verbeek