Ik ga iedere dag naar mijn werk op de fiets. Na jaren van forenzen kan ik daar nog altijd van genieten, zelfs als de stront van de dijken regent. Nooit gedoe met treinen of files, maar je kunt gaan precies wanneer je wil. Mijn ritje duurt ongeveer 25 minuten, afhankelijk van de stand van de wind. Want ik ben een ambachtelijke fietser, zonder elektrische doping.

Maar als het heel hard waait, verschuil ik me soms achter een e-bike. Vroeger, toen niemand nog een elektrische fiets had, was het echt niet okay. Je laat niet een wildvreemde voor jou in de wind zwoegen. Maar bij elektrische fietsen vind ik dat het moet kunnen.

Niet iedere elektrische fiets leent zich daarvoor, de wat gammelere, vaak van Chinese makelij zijn te traag. Die haal je zelfs met tegenwind in. VanMoofs zijn prima, behalve als het regent. Hun achterspatbord is zo afgesteld dat als je er een meter achter fietst, je een straal water in zijn gezicht krijgt. Het meest heb je aan elektrische bakfietsen, zoals Urban Arrows. Het zijn de vrachtwagens van het fietspad met een prima tempo en vooral een gigantische slipstream.

Deze week was ik op de dijk weer eens in moedig gevecht met een flinke zuidwester. En precies waar de wind het sterkst was, reed een sportieve e-bike, waar ik heel graag een klein stukje op wilde meeliften. Het leek of hij mijn gedachte kon lezen. Nog voor ik goed en wel achter hem fietste, begon hij dingen naar mijn hoofd te slingeren. ‘Wat dacht ik wel niet dat ik aan het doen was’, riep hij, ‘in mijn wiel rijden, dit is geen Tour de France’.

Ik voelde me een beetje betrapt, maar ik dacht: laat ik maar open kaart spelen. Dus ik zeg: ‘sorry vriend, maar ik moet zelf bewegen om vooruit te komen’. Daarmee raakte ik een gevoelige snaar, hij begon nog veel meer te pruttelen. Maar voordat ik de situatie kon de-escaleren, drukte hij op zijn stuur op het turbopowerboostknopje en verdween in de verte.  Moraal van dit verhaal: we leven in politiek ontvlambare tijden, dat geldt zelfs voor de politiek van het fietspad.

Dit is een column van Julian Verbeek.

Ik ga iedere dag naar mijn werk op de fiets. Na jaren van forenzen kan ik daar nog altijd van genieten, zelfs als de stront van de dijken regent. Nooit gedoe met treinen of files, maar je kunt gaan precies wanneer je wil. Mijn ritje duurt ongeveer 25 minuten, afhankelijk van de stand van de wind. Want ik ben een ambachtelijke fietser, zonder elektrische doping.
Maar als het heel hard waait, verschuil ik me soms achter een e-bike. Vroeger, toen niemand nog een elektrische fiets had, was het echt niet okay. Je laat niet een wildvreemde voor jou in de wind zwoegen. Maar bij elektrische fietsen vind ik dat het moet kunnen.
Niet iedere elektrische fiets leent zich daarvoor, de wat gammelere, vaak van Chinese makelij zijn te traag. Die haal je zelfs met tegenwind in. VanMoofs zijn prima, behalve als het regent. Hun achterspatbord is zo afgesteld dat als je er een meter achter fietst, je een straal water in zijn gezicht krijgt. Het meest heb je aan elektrische bakfietsen, zoals Urban Arrows. Het zijn de vrachtwagens van het fietspad met een prima tempo en vooral een gigantische slipstream.
Deze week was ik op de dijk weer eens in moedig gevecht met een flinke zuidwester. En precies waar de wind het sterkst was, reed een sportieve e-bike, waar ik heel graag een klein stukje op wilde meeliften. Het leek of hij mijn gedachte kon lezen. Nog voor ik goed en wel achter hem fietste, begon hij dingen naar mijn hoofd te slingeren. &lsquo;Wat dacht ik wel niet dat ik aan het doen was&rsquo;, riep hij, &lsquo;in mijn wiel rijden, dit is geen Tour de France&rsquo;.
Ik voelde me een beetje betrapt, maar ik dacht: laat ik maar open kaart spelen. Dus ik zeg: &lsquo;sorry vriend, maar ik moet zelf bewegen om vooruit te komen&rsquo;. Daarmee raakte ik een gevoelige snaar, hij begon nog veel meer te pruttelen. Maar voordat ik de situatie kon de-escaleren, drukte hij op zijn stuur op het turbopowerboostknopje en verdween in de verte.&nbsp; Moraal van dit verhaal: we leven in politiek ontvlambare tijden, dat geldt zelfs voor de politiek van het fietspad.
Dit is een column van Julian Verbeek.

Iedere week vertelt eindredacteur online van BNR Julian Verbeek wat hem opvalt.

De Week van Verbeek | BNR

Iedere week vertelt Julian Verbeek wat hem opvalt. Politiek, media, maatschappij en een poging tot humor.  Je kunt donderdags om 18.25 uur live luisteren op BNR, of hier de microcast terugluisteren.

Iedere week vertelt Julian Verbeek wat hem opvalt. Politiek, media, maatschappij en een poging tot humor.&nbsp; Je kunt donderdags om 18.25 uur live luisteren op BNR, of hier de microcast terugluisteren.

Advertisement