Vandaag beginnen we met een kort fragment, u mag raden wat het is. Natuurlijk, daar zijn maar een paar akkoorden voor nodig. Wonderwall, een liedje dat zo bekend is, dat het een cliché van zichzelf is. Het is verboden te spelen in gitaarwinkels, en zorgt voor gefronste wenkbrauwen bij menig kampvuur. Maar wat als ik je vertel dat ik deze opname zelf heb gemaakt, bij het reünieconcert van de legendarische band Oasis, in hun thuisstad Manchester.

En ik overdrijf niet, als ik zeg dat dit het beste en meest indrukwekkende optreden waar ik ooit ben geweest. Het was niet alleen de muziek, maar ook de mensen. De stad Manchester is, net als haar inwoners, vrij lelijk. De stad inspireerde Friedrich Engels om het Communistisch manifest te schrijven, en je snapt eigenlijk best waarom. Maar wat het mist aan elegantie, maakt het goed aan hartelijkheid.

Bij BNR mogen we geen muziek draaien, maar we mogen er wel over praten. Na zestien jaar trad Oasis voor het eerst weer op, en dat mensen daar zin in hadden, is een understatement. Deze tour wordt het meest lucratieve muziekevenement ooit. Direct riepen mensen dat ze het alleen maar voor het geld doen. Dat zal best zo zijn, maar ik werk in principe ook alleen maar voor het geld. Maar dat betekent niet dat ik het niet mijn stinkende best doe.

Op het veld in Heaton Park raakten we aan de praat met allerlei mensen. Ze vonden het supergaaf dat een stelletje Hollanders liever naar Manchester kwam dan de optredens later in Londen. De een had in de doorverkoop nog meer betaald voor het ticket dan de ander. 300 pond, 500 pond, 2000 pond. En wat had ik dan betaald? Ik durfde het eigenlijk niet te zeggen. Vandaag twee maanden geleden ben ik getrouwd, en als verrassing kreeg ik van mijn dierbaarste vrienden dit weekendje Oasis.

Tijdens de twee uur durende show werd er vanaf het eerste tot het laatste lied enthousiast meegezongen, en toen kwam de toegift. Don’t Look Back in Anger, Wonderwall en Champagne Supernova, 80.000 man, uit volle borst alsof hun leven er vanaf hing. Ik krijg weer kippenvel als ik eraan denk. Sprakeloos liepen we het veld af, we in een grote menigte naar de stad. Wat hebben we net meegemaakt?  Ik weet het nog steeds niet, maar ik weet wel dat ik het nooit ga vergeten.

Dit is een column van Julian Verbeek.

Vandaag beginnen we met een kort fragment, u mag raden wat het is.&nbsp;Natuurlijk, daar zijn maar een paar akkoorden voor nodig. Wonderwall, een liedje dat zo bekend is, dat het een clich&eacute; van zichzelf is. Het is verboden te spelen in gitaarwinkels, en zorgt voor gefronste wenkbrauwen bij menig kampvuur. Maar wat als ik je vertel dat ik deze opname zelf heb gemaakt, bij het re&uuml;nieconcert van de legendarische band Oasis, in hun thuisstad Manchester.
En ik overdrijf niet, als ik zeg dat dit het beste en meest indrukwekkende optreden waar ik ooit ben geweest. Het was niet alleen de muziek, maar ook de mensen. De stad Manchester is, net als haar inwoners, vrij lelijk. De stad inspireerde Friedrich Engels om het Communistisch manifest te schrijven, en je snapt eigenlijk best waarom. Maar wat het mist aan elegantie, maakt het goed aan hartelijkheid.
Bij BNR mogen we geen muziek draaien, maar we mogen er wel over praten. Na zestien jaar trad Oasis voor het eerst weer op, en dat mensen daar zin in hadden, is een understatement. Deze tour wordt het meest lucratieve muziekevenement ooit. Direct riepen mensen dat ze het alleen maar voor het geld doen. Dat zal best zo zijn, maar ik werk in principe ook alleen maar voor het geld. Maar dat betekent niet dat ik het niet mijn stinkende best doe.
Op het veld in Heaton Park raakten we aan de praat met allerlei mensen. Ze vonden het supergaaf dat een stelletje Hollanders liever naar Manchester kwam dan de optredens later in Londen. De een had in de doorverkoop nog meer betaald voor het ticket dan de ander. 300 pond, 500 pond, 2000 pond. En wat had ik dan betaald? Ik durfde het eigenlijk niet te zeggen. Vandaag twee maanden geleden ben ik getrouwd, en als verrassing kreeg ik van mijn dierbaarste vrienden dit weekendje Oasis. Tijdens de twee uur durende show werd er vanaf het eerste tot het laatste lied enthousiast meegezongen, en toen kwam de toegift. Don&rsquo;t Look Back in Anger, Wonderwall en Champagne Supernova, 80.000 man, uit volle borst alsof hun leven er vanaf hing. Ik krijg weer kippenvel als ik eraan denk. Sprakeloos liepen we het veld af, we in een grote menigte naar de stad. Wat hebben we net meegemaakt? &nbsp;Ik weet het nog steeds niet, maar ik weet wel dat ik het nooit ga vergeten.
Dit is een column van Julian Verbeek.

Iedere week vertelt eindredacteur online van BNR Julian Verbeek wat hem opvalt.

De Week van Verbeek | BNR

Iedere week vertelt Julian Verbeek wat hem opvalt. Politiek, media, maatschappij en een poging tot humor.  Je kunt donderdags om 18.25 uur live luisteren op BNR, of hier de microcast terugluisteren.

Iedere week vertelt Julian Verbeek wat hem opvalt. Politiek, media, maatschappij en een poging tot humor.&nbsp; Je kunt donderdags om 18.25 uur live luisteren op BNR, of hier de microcast terugluisteren.

Advertisement