Deze week werden de posten verdeeld van de nieuwe Europese Commissie, en zoals wel meer dingen in Brussel trok dit circus bijna geruisloos aan ons voorbij. Commissievoorzitter van weleer Jacques Delors noemde de EU ooit een ‘Unidentified Political Object’, ofwel een politieke UFO.  Een vergelijking slechts ten dele op opgaat, want een ruimteschip spreekt tot de verbeelding, qua sex appeal is de EU eerder een buitenaardse kamerplant.

En in dat aandachtsvacuüm heeft Wopke Hoekstra weer een mooi baantje bemachtigd. Na een snuffelstage van een paar maanden mag hij zich nu de komende vijf jaar als Eurocommissaris bezig gaan bezighouden met Klimaat en Schone Groei. Niet te verwarren met het Nederlandse ministerie van Klimaat en Groene Groei. Minister Sophie Hermans legt de verschillen uit.

FRAGMENT:

Wat is haar enthousiasme toch aanstekelijk.

Terug naar Europa. Ieder EU-land krijgt per definitie één Eurocommissaris. Dus zit je met zevenentwintig Eurocommissarissen die allemaal wat te doen moeten hebben. De  portefeuilleverdeling lijkt daarom meer een spelletje bingo, dan een politieke formatie.

Hoekstra is ook eens van het CDA, een partij die het bij zowel de Nederlandse en Europese verkiezingen niet bijster goed heeft gedaan. Ook zijn portefeuille, Klimaat en Schone Groei, onderwerpen waar hij voor dat hij dit baantje kon krijgen geen enkele interesse of affiniteit mee toonde. Hoekstra is en blijft een echte consultant: nu doet hij dit baantje, dus is klimaat het belangrijkst, maar voor zijn volgende opdrachtgever past hij dat standpunt moeiteloos weer aan.    

Jacques Delors had gelijk, de EU is een vreemde toko. Het is een bladerdeeg van heel en half overlappende verbanden en verdragen. Maar zoals met zoveel dingen hoef je niet te begrijpen hoe iets werkt, als je maar weet dat het goed voor je is. En daar maak ik me in steeds grotere mate zorgen om. Wat gaat ons instabiele Haagse kabinet doen als het niet gedaan krijgt wat het wil? Ik ben bang dat de boze blikken dan richting Brussel gaan. Want als de EU ergens goed in is, is het de klappen opvangen van gefrustreerde populisten.  

Column van Julian Verbeek