De dag die je wist dat zou komen. PVV, VVD, NSC & BBB hebben een akkoord. Alles wordt beter. Volgens Geert Wilders gaat zelfs de zon vaker schijnen. Het land wordt weer van ons. En daar is iedereen blij mee, volgens Caroline van der Plas in ieder geval alle vissers. Dilan ook trots, althans, dat ze las ze voor vanaf haar telefoon. Pieter Omtzigt glunderde van oor tot oor bij het zeggen van ‘Akkoord op hoofdlijnen van extraparlementair programmakabinet’, tot ieders verrassing benoemde hij nog een keer de toeslagenaffaire.

Maar wat staat er nou precies? Laat ik vooropstellen: als je deze plannen vergelijkt met het PVV-verkiezingsprogramma, dan is het alsof je je voorbereidt op een handgranaat, maar wegkomt met een klap in je gezicht. Het lijkt het vooral een hele lange, dikke, vette middelvinger naar de Randstad. Geen natuur, geen cultuur, maar frituur.

Extra geld voor leraren in de dure randstad, subsidies voor zonnepanelen, irritante natuurgebieden die landbouw in de weg zitten, Engels leren op je opleiding, daar gaan we allemaal lekker mee stoppen, met je havermelk. Dit akkoord toont haar ware aard in de uitzonderingen: de btw-verhoging op cultuur geldt niet voor de bioscoop, die voor hotels en pensions geldt niet voor campings. Dit is the revenge of the stacaravan. Het gaat er even niet om wat belangrijk is, of we eerder hebben afgesproken: maar waar we zin in hebben.

Dit is niet een akkoord waar ik voor zou stemmen. Maar in alle eerlijkheid: wat ik het meest vreesde, staat er gelukkig niet in. Er komt geen suïcidale oproep tot een EU-referendum. Het is gelukkig duidelijk te lezen waar NSC heeft gewerkt als gekkiefilter.

Maar nu. Het oogt allemaal behoorlijk gammel. En wie weet hoe Wilders in de toekomst zal reageren op tegenslag. Maar voor nu is een ding duidelijk: grenzen dicht, klapstoel omhoog. Op naar de camping.

Dit is een column van Julian Verbeek