We beginnen vandaag met een quizvraag. We luisteren naar een fragment over een nieuwe regeringsleider, en u mag raden welke. Nu denkt u waarschijnlijk: dit gaat over onze nieuwe premier Dick Schoof. Maar nee! Dit gaat over de nieuw verkozen president van Iran: Masoud Pezeshkian.

Dat zijn twee mannen met hetzelfde lot: op papier staan ze aan het hoofd van een regering, in de praktijk zijn ze marionetten van een spiritueel leider. Iran is dat ayatollah Khamenei, voor Dick Schoof is dat de grootfmoefti van Venlo – Geert Wilders.

Na het ronduit gênante debat over de regeringsverklaring van vorige week, was Dick Schoof deze week op tour. Hij sprak in Brussel met leiders van de EU en in Washington met die van de NAVO.

Dat zijn altijd ingewikkelde gesprekken. Maar zeker als je in de wetenschap leeft, dat iedere uitspraak, beslissing of uitkomst van een onderhandeling, direct kan leiding tot een publiekelijke vernedering van de hoogste leider.

Waar Khamenei achter de schermen de touwtjes stevig in handen houdt, regeert Geert Wilders het liefst via openbare oorwassing. Het stelt ons voor de vraag: heeft het eigenlijk wel zin om ons in het buitenland te laten vertegenwoordigen, door iemand waarvan we allemaal weten dat hij niet beslissingbevoegd is.

Deze week liet de Europese commissie al weten dat Nederland niet zomaar eenzijdig een asielcrisis kan afkondigen. En zo liggen er nog wel een aantal kabinetsideeën op de plank, die in Brussel wenkbrauwen doen fronsen. Wat zegt Schoof dan? Tijdens het debat over de regeringsverklaring werd duidelijk dat zijn bewegingsruimte nul benadert. En dat ging nog over de plannen waar de coalitie het in theorie met elkaar over eens is.

Bij zijn unboxing als premierskandidaat, rakelde Dick Schoof het cliché op, dat hij de premier wil zijn van alle Nederlanders. Maar daarvan heeft hij voorlopig zijn handen vol aan slechts een.

Dit is een column van Julian Verbeek.