In Chicago houdt de Democratische Partij deze week haar Conventie. Mensen komen van heinde en verre, hebben vrij genomen van werk, om vier dagen uitzinnig te juichen en te joelen voor allerhande sterren. Het heeft eigenlijk nog wel het meest weg van weekje Lowlands. En dan wordt er ook nog een presidentskandidaat gekozen.

Op een Nederlands partijcongres speelt hooguit iemand in de pauze Vader Jacob op een doedelzak. Bij de Democraten melden daadwerkelijke supersterren zich zelf met hun eigen werk.

Het enthousiasme en de energie zijn aanstekelijk. Maar moet je voorstellen dat Jonna Fraser in zijn hitje Vakantie, de namen verwerkt van Caroline van der Plas en Mona Keijzer. Het blijft iets om je over te verbazen: dat in Amerika vrijwel iedereen goed kan speechen. Of het nou een voormalig president, senator of gewoon iemands buurvrouw is, moeiteloos weten ze een zaal van duizenden mensen te bespelen.

De kwaliteit van het festival – laten we het zo maar noemen – verhult dat er eigenlijk zo goed als niets inhoudelijks wordt besproken. Kijk je op www.kamalaharris.com vind je talloze manier geld te doneren, maar geen enkel beleidsvoorstel. Dat is op zich begrijpelijk, want de campagne Kamala Harris met brulspoed in elkaar geflanst. Maar het heeft toch iets armoedigs, voor een land dat de bakermat is van zoveel vooruitgang en briljante ideeën.

Sneuere elementen in de Nederlandse politiek spiegelen zich graag aan Amerika. Weet u nog dat D66 Rob Jetten in de markt zette als running mate van Sigrid Kaag. Daarmee ze leren ze precies de verkeerde van de politiek in de VS. Laat de afgelopen jaren in Amerika een waarschuwing zijn: is er een grens aan hoelang je over hoop kan praten, zonder dat je dat begrip inhoudelijk invult.

Maar als buitenstaander mag je natuurlijk wel gewoon mag van al het spektakel. Al vind ik het toch iets minder vermakelijk met Trump op de achtergrond.