Alsof we in dit land nog niet genoeg hadden om verdeeld over te zijn. Hebben we nu ook de wolf. Ons samenleven met deze viervoetige spijtzwam werd mooi verwoord door dichter Levi Weemoedt: in Drenthe, op de hei, in het bos, geldt: uw hond moet vast, de wolf mag los.

In Leusden gaat het zelfs een stap verder. Nadat een wolf en een klein meisje ‘niet lang, niet hard’, maar wel had gebeten. Daar is vanaf vandaag het landgoed Den Treek gedeeltelijk dicht, want het is te gevaarlijk. Het gaat gelukkig goed met het meisje. Maar de reactie op het incident, geeft een interessant kijkje in onze nationale psyche.

Als je een dag lang fietsers volgt op een druk Nederlands kruispunt, kom je waarschijnlijk niet tot de conclusie dat wij als volk risico mijdend zijn ingesteld. Roken, drinken, drugs, slechte voeding. Ook hier verliezen gezondheidsrisico’s het keer op keer van kwaliteit van leven. Voor grof geld vliegen we zelfs de hele wereld over, om oog in oog te staan met nog veel gevaarlijkere dieren. Maar, zo lijkt het gevoel: de rimboe zoek je op, die neem je niet meer naar huis.

Ik ben zelf ook in contact gekomen met de wolf, zij het in de  tweede graad. Een paar weken terug stond ik in de rij bij het Kröller-Müllermuseum op de Veluwe. Ik kreeg flyer in mijn handen: of ik een petitie wilde tekenen voor het redden van de moeflon. Moeflon, dat klinkt als een veelzijdig keukendoekje. Maar het is kleinste soort schaap ter wereld.

Althans, dat is die nu nog. Want de wolf heeft ze bijna allemaal opgegeten. De overgebleven moeflons zitten nu – dit is geen grap – ondergedoken, in een geheim hoekje van het park. De mevrouw van de ticketbalie wilde er niets over zeggen, uit angst, vertelde ze. Want zo blijkt de reacties op de wolf, zijn nog veel schadelijker voor de mens dan het dier zelf.

Dit is een column van Julian Verbeek.