Het kan dus echt. Alleen al voor de profetische waarde van de campagneslogan verdient D66 een compliment.  En zijn de kaarten opnieuw geschud  en dus rijst de vraag: wat betekent dit? De nieuwe grootste partij is progressief, maar het grootste machtsblok is onveranderd: conservatief. Er heeft dus geen inhoudelijke verandering plaatsgevonden, maar vooral een verandering in vorm. De wil van het volk is dat alles precies blijft zoals het is. Maar dan zonder gênant geschreeuw van de afgelopen twee jaar.

D66 moet nu een coalitie zien te smeden. In de categorie onwaarschijnlijk heb je de smaken funky woke, koekoek-rechts. Al waarschijnlijker is rechtsaf met JA21, maar dan mist er net een zetel. Het makkelijkst en het moeilijkst is de middencoalitie, D66, CDA, VVD en GL-PvdA. De partij die sinds gisteren niet meer wordt geleid door Frans Timmermans.

In 2019 heb ik voor zijn campagne gewerkt voor de Europese verkiezingen, toen Timmermans tegen alle verwachtingen in won. Ik zag daar een bewogen en belezen man die boven de feiten stond en niet bang was het met mensen oneens te zijn. Van alle politici die ik door de jaren tegenkwam, was ik van hem het meest onder de indruk.

Maar dat hij Brussel verruilde om GroenLinks-PvdA te leiden, was in mijn ogen een gedoemd te mislukken.  Een nieuwe beweging heeft fris leiderschap nodig, en dat kon hij niet meer belichamen. Maar er moet me wel iets van het hart. Ik heb me verbaasd over de muur van haat waar hij inliep. Alles rond hem werd constant in het meest negatieve daglicht gesteld. Hij zou te rijk zijn geworden als politicus, alsof dat geld was verdiend met de verkoop van kinderporno. Hij zou te veel talen spreken, het te goed weten. Haat online is een gegeven voor politici, maar het domme platte misnoegen vanuit zogenaamde ‘beschaafde’ praatprogramma’s en kranten, vond ik stuitend. Het werd niet het einde van een glansrijke carrière dat hij in mijn ogen had verdiend.  

Over eindes gesproken. Philip Freriks werd ooit aan het einde van een column op Radio 1 live medegedeeld dat het zijn laatste zou zijn. Een punt dat ik altijd heb willen voorkomen. Volgende week wordt dit programma in de steigers gezet, een goed moment voor mij om zelf de afslag te nemen.

Dank aan Liesbeth, door wie deze column begon na de vraag ‘Julian, jij bent toch grappig’. En Kees, die na een avond rode wijn in Dauphine voorstelde er een wekelijks evenement van te maken. Met plezier heb ik de wereld voor u geanalyseerd met hier en daar een poging tot humor. En zo besluit ik mijn carrière als columnist met een lichtpuntje. Een nieuwe coalitie vormen wordt een hels karwei. Maar niets is onmogelijk, heeft Rob Jetten ons al een keer laten zien: het kan wel.

Het kan dus echt. Alleen al voor de profetische waarde van de campagneslogan verdient D66 een compliment. &nbsp;En zijn de kaarten opnieuw geschud&nbsp; en dus rijst de vraag: wat betekent dit? De nieuwe grootste partij is progressief, maar het grootste machtsblok is onveranderd: conservatief. Er heeft dus geen inhoudelijke verandering plaatsgevonden, maar vooral een verandering in vorm. De wil van het volk is dat alles precies blijft zoals het is. Maar dan zonder g&ecirc;nant geschreeuw van de afgelopen twee jaar.
D66 moet nu een coalitie zien te smeden. In de categorie onwaarschijnlijk heb je de smaken funky woke, koekoek-rechts. Al waarschijnlijker is rechtsaf met JA21, maar dan mist er net een zetel. Het makkelijkst en het moeilijkst is de middencoalitie, D66, CDA, VVD en GL-PvdA. De partij die sinds gisteren niet meer wordt geleid door Frans Timmermans.
In 2019 heb ik voor zijn campagne gewerkt voor de Europese verkiezingen, toen Timmermans tegen alle verwachtingen in won. Ik zag daar een bewogen en belezen man die boven de feiten stond en niet bang was het met mensen oneens te zijn. Van alle politici die ik door de jaren tegenkwam, was ik van hem het meest onder de indruk.
Maar dat hij Brussel verruilde om GroenLinks-PvdA te leiden, was in mijn ogen een gedoemd te mislukken. &nbsp;Een nieuwe beweging heeft fris leiderschap nodig, en dat kon hij niet meer belichamen. Maar er moet me wel iets van het hart. Ik heb me verbaasd over de muur van haat waar hij inliep. Alles rond hem werd constant in het meest negatieve daglicht gesteld. Hij zou te rijk zijn geworden als politicus, alsof dat geld was verdiend met de verkoop van kinderporno. Hij zou te veel talen spreken, het te goed weten. Haat online is een gegeven voor politici, maar het domme platte misnoegen vanuit zogenaamde &lsquo;beschaafde&rsquo; praatprogramma&rsquo;s en kranten, vond ik stuitend. Het werd niet het einde van een glansrijke carri&egrave;re dat hij in mijn ogen had verdiend. &nbsp;
Over eindes gesproken. Philip Freriks werd ooit aan het einde van een column op Radio 1 live medegedeeld dat het zijn laatste zou zijn. Een punt dat ik altijd heb willen voorkomen. Volgende week wordt dit programma in de steigers gezet, een goed moment voor mij om zelf de afslag te nemen.
Dank aan Liesbeth, door wie deze column begon na de vraag &lsquo;Julian, jij bent toch grappig&rsquo;. En Kees, die na een avond rode wijn in Dauphine voorstelde er een wekelijks evenement van te maken. Met plezier heb ik de wereld voor u geanalyseerd met hier en daar een poging tot humor. En zo besluit ik mijn carri&egrave;re als columnist met een lichtpuntje. Een nieuwe coalitie vormen wordt een hels karwei. Maar niets is onmogelijk, heeft Rob Jetten ons al een keer laten zien: het kan wel.

Iedere week vertelt eindredacteur online van BNR Julian Verbeek wat hem opvalt.

De Week van Verbeek | BNR

Iedere week vertelt Julian Verbeek wat hem opvalt. Politiek, media, maatschappij en een poging tot humor.  Je kunt donderdags om 18.25 uur live luisteren op BNR, of hier de microcast terugluisteren.

Iedere week vertelt Julian Verbeek wat hem opvalt. Politiek, media, maatschappij en een poging tot humor.&nbsp; Je kunt donderdags om 18.25 uur live luisteren op BNR, of hier de microcast terugluisteren.

Advertisement