Dinsdag beantwoordde een smakelijke reconstructie in deze krant de Vraag der Vragen: hoe kon een krankzinnig televisieprogramma als Showcolade, waarin Bekende Mensen in producten beten om te controleren of ze echt waren, of van chocola, op de voorplecht van het NPO-vlaggeschip verzeild raken? Daarop bleken vele antwoorden mogelijk, maar, als ik het goed begrijp, had de uit de hand gelopen Hilversumse angst voor enige vorm van pretentie er iets mee te maken.

Mogelijk was ik een van de eerste niet-betrokkenen die een Showcolade-aflevering zag. In mijn hoedanigheid als parttime-tv-recensent kreeg ik de show al een paar dagen vóór uitzending opgestuurd. Ik hapte toe, onvoorbereid. Was dit een tv-programma? Werkelijk? Of was dit een tv-surprise-ei, een verborgen boodschap onder lagen zoetigheid, een hogere vorm van ironie die aan me voorbijging? Ik zag toch wat ik zag? En was dat dan alles?

Ja, bleek achteraf. Dit was alles. Plat als een dubbeltje van melkchocola. Binnen enkele weken smolt het programma in het licht van collectieve verbijstering. Die verbijstering herinner ik me als tamelijk geruststellend. Het was een eensgezind verbaasde boel. Ook weleens leuk.

Waren alle inschattingsfouten maar zo kraakhelder en zo zonder grote gevolgen. Runde Hugo de Jonge maar een tv-productiebedrijf. Zou hij veel formats aan de man brengen?

Dinsdagavond kondigde De Jonge de invoering van de coronapas aan. Zoals wel vaker had de vochtige beleidskledder al dagen in alle media te drogen gehangen. Ooit waren die persconferenties nationale gebeurtenissen, inmiddels zijn het eredivisiepotjes waarvan je eerst alle verslagen, commentaren en diepteanalyses leest en dan pas de wedstrijd integraal terugkijkt.

De conclusies waren getrokken, de stellingen ingenomen, de debatten in volle gang. Tegenstanders wezen op een veronderstelde verregaande inperking van de vrijheden van vrijwillig ongevaccineerden, voorstanders op de afweging van verschillende vrijheden. De eerste vragen werden opgeworpen. Is het veilig? Nodig? Ethisch? Te duur, of juist voordelig? Hoelang duurt het? En: wat hierna?

Nieuwsuur trok naar Almere. Daar maakte men zich niet erg druk. Gewoon doen, ja toch. Ja, dat pragmatische, zorgeloze naturen vaak soepeler door het leven glijden, wisten we al.

Zelf ben ik allerminst zorgeloos, maar toch kan ook ik er onmogelijk tegenop zien me safe te laten scannen voor ik een restaurant binnenga. Waarom eigenlijk? Heb ik op al die vragen een bevredigend antwoord? Nee. Het is een uitzonderlijk ingewikkeld onderwerp – en ik ben privacyexpert noch ethicus noch medicus. Maar wie weet schiet het dan eindelijk eens lekker op. Gewoon doen, ja toch.

Alleen: er zijn meer mensen. Mensen met angsten, voorbehouden en argumenten die zijzelf in elk geval als valide beschouwen. Mensen die verlangen naar duidelijkheid. En die krijgen ze niet. Althans: geen duidelijkheid die je lang kunt bewaren. Wie door de heldere persconferentietaal heen kijkt, ziet twijfel en troebele vooruitzichten.

Deze week nog verzocht De Jonge Mojo-directeur Ruben Brouwer geen dance-evenementen meer te organiseren, ook niet als die aan alle geldende regels voldeden. ‘Zij kregen dat juridisch niet voor elkaar’, meldde Brouwer maandag bij Op1. Geen toelichting, geen juridische gronden, niks. Maar wel graag effe meewerken a.u.b.

De werkelijkheid bestaat uit voorlopigheid en improvisatie. Wat je ziet, beslaat nooit alles wat er is. Iedere uitgestraalde zekerheid verhult talloze mitsen en maren. Kun je mensen twijfel kwalijk nemen als onzekerheid de enige constante is? En dan, plotseling, kijk: een tastbare oplossing. Een nooduitgang! Of... Niet in je mond stoppen. Het kan ook chocola zijn.

Dinsdag beantwoordde een smakelijke reconstructie in deze krant de Vraag der Vragen: hoe kon een krankzinnig televisieprogramma als&nbsp;Showcolade, waarin Bekende Mensen in producten beten om te controleren of ze echt waren, of van chocola, op de voorplecht van het NPO-vlaggeschip verzeild raken? Daarop bleken vele antwoorden mogelijk, maar, als ik het goed begrijp, had de uit de hand gelopen Hilversumse angst voor enige vorm van pretentie er iets mee te maken.
Mogelijk was ik een van de eerste niet-betrokkenen die een&nbsp;Showcolade-aflevering zag. In mijn hoedanigheid als parttime-tv-recensent kreeg ik de show al een paar dagen v&oacute;&oacute;r uitzending opgestuurd. Ik hapte toe, onvoorbereid. Was dit een tv-programma? Werkelijk? Of was dit een tv-surprise-ei, een verborgen boodschap onder lagen zoetigheid, een hogere vorm van ironie die aan me voorbijging? Ik zag toch wat ik zag? En was dat dan alles?
Ja, bleek achteraf. Dit was alles. Plat als een dubbeltje van melkchocola. Binnen enkele weken smolt het programma in het licht van collectieve verbijstering. Die verbijstering herinner ik me als tamelijk geruststellend. Het was een eensgezind verbaasde boel. Ook weleens leuk.
Waren alle inschattingsfouten maar zo kraakhelder en zo zonder grote gevolgen. Runde Hugo de Jonge maar een tv-productiebedrijf. Zou hij veel formats aan de man brengen?
Dinsdagavond kondigde De Jonge de invoering van de coronapas aan. Zoals wel vaker had de vochtige beleidskledder al dagen in alle media te drogen gehangen. Ooit waren die persconferenties nationale gebeurtenissen, inmiddels zijn het eredivisiepotjes waarvan je eerst alle verslagen, commentaren en diepteanalyses leest en dan pas de wedstrijd integraal terugkijkt.
De conclusies waren getrokken, de stellingen ingenomen, de debatten in volle gang. Tegenstanders wezen op een veronderstelde verregaande inperking van de vrijheden van vrijwillig ongevaccineerden, voorstanders op de afweging van verschillende vrijheden. De eerste vragen werden opgeworpen. Is het veilig? Nodig? Ethisch? Te duur, of juist voordelig? Hoelang duurt het? En: wat hierna?
Nieuwsuur&nbsp;trok naar Almere. Daar maakte men zich niet erg druk. Gewoon doen, ja toch. Ja, dat pragmatische, zorgeloze naturen vaak soepeler door het leven glijden, wisten we al.
Zelf ben ik allerminst zorgeloos, maar toch kan ook ik er onmogelijk tegenop zien me safe te laten scannen voor ik een restaurant binnenga. Waarom eigenlijk? Heb ik op al die vragen een bevredigend antwoord? Nee. Het is een uitzonderlijk ingewikkeld onderwerp &ndash; en ik ben privacyexpert noch ethicus noch medicus. Maar wie weet schiet het dan eindelijk eens lekker op. Gewoon doen, ja toch.
Alleen: er zijn meer mensen. Mensen met angsten, voorbehouden en argumenten die zijzelf in elk geval als valide beschouwen. Mensen die verlangen naar duidelijkheid. En die krijgen ze niet. Althans: geen duidelijkheid die je lang kunt bewaren. Wie door de heldere persconferentietaal heen kijkt, ziet twijfel en troebele vooruitzichten.
Deze week nog verzocht De Jonge Mojo-directeur Ruben Brouwer geen dance-evenementen meer te organiseren, ook niet als die aan alle geldende regels voldeden. &lsquo;Zij kregen dat juridisch niet voor elkaar&rsquo;, meldde Brouwer maandag bij&nbsp;Op1. Geen toelichting, geen juridische gronden, niks. Maar wel graag effe meewerken a.u.b.
De werkelijkheid bestaat uit voorlopigheid en improvisatie. Wat je ziet, beslaat nooit alles wat er is. Iedere uitgestraalde zekerheid verhult talloze mitsen en maren. Kun je mensen twijfel kwalijk nemen als onzekerheid de enige constante is? En dan, plotseling, kijk: een tastbare oplossing. Een nooduitgang! Of... Niet in je mond stoppen. Het kan ook chocola zijn.

Sheila Sitalsing, Sander Schimmelpenninck, Bert Wagendorp, Frank Heinen: de columnisten van De Volkskrant die dagelijks op 'pagina 2' staan, lezen zelf hun column voor.

Sheila Sitalsing, Sander Schimmelpenninck, Bert Wagendorp, Frank Heinen: de columnisten van De Volkskrant die dagelijks op 'pagina 2' staan, lezen zelf hun column voor.

Advertisement