Vertroosting

Nu het donker wordt en koud
wil men dat je afstand houdt.
Mensen met een half gelaat
kijken weg of triest of kwaad,
nu een mond die vrijuit lacht
je vertroosting had gebracht.

Je was lang van hoop vervuld,
maar nu wankelt je geduld
en je stampvoet, schimpt en scheldt
om wat weer dient uitgesteld.

Maar je slikt, herschikt, vat moed
als je snapt voor wie je ‘t doet.