Nancy McKinstry stapt op bij Wolters Kluwer. Ze is in veel opzichten opmerkelijk. Als eerste is ze een van de langstzittende ceo’s. Als tweede is ze vrouw. Als derde is ze Amerikaanse. En als vierde werkt ze gewoon door tot aan haar pensioenleeftijd. Als ze de deur achter haar dicht doet, is ze 67 jaar.

Bij McKinstry zie je goed het verschil tussen een vrouwelijke en een mannelijke ceo, een positie waarbij je toch bovenop de apenrots zit. Zit je er al wat langer en het gaat goed, zoals bij Wolters Kluwer, dan heeft de gemiddelde mannelijke ceo op een gegeven moment het idee dat hij door God zelf gezonden is, wat kan leiden tot onverantwoord risicogedrag. Daar zijn genoeg voorbeelden van in het verleden. Vrouwelijke ceo’s hebben daar minder last van. Voordat u uw commentaar geeft, twee opmerkingen: ja, het is mijn mening en geen feit. En ja, ik generaliseer.

Het fijne aan McKinstry is dat ze als een Steady Eddy leverde. Vooral in de afgelopen tien jaar was er jaar na jaar een mooie winstgroei. Als het een beetje tegenzat, dan was het 7%, en met wind mee soms dik boven de 20%. Over haar hele ambtsperiode is de winst van Wolters verviervoudigd. Ter vergelijking: die van de AEX-bedrijven steeg in diezelfde periode met 140%.

Het niet zo fijne aan McKinstry is dat ze een belachelijk salaris naar binnen harkte. Sinds haar aantreden ontving ze een dikke negen cijfers voor de komma, plus bonussen. Haar salaris was op een gegeven moment zelfs in een percentage van de totale winst uit te drukken. Ze had ieder jaar een hoge plek in de top tien van De Volkskrant van hoogst betaalde ceo’s. In de laatste uitgave stond ze op plaats zeven, met een inkomen van €15,6 mln.

Ik ben een aantal keer naar de jaarvergadering van Wolters Kluwer geweest. Daar heb ik tegen deze belachelijke beloning gestemd. Dergelijke bedragen geven scheve gezichten in bestuurskamers. Andere ceo’s willen dan ook dat soort salarissen. Helaas was ik een roepende in de woestijn.

De negatieve koersreactie na de aankondiging van haar vertrek geeft duidelijk aan dat beleggers het jammer vinden dat ze opstapt. De grootte van de reactie is misschien ook wel het besef dat het niet veel beter kan. De winstmarges staan op recordhoogte. Daarbovenop was de waardering van Wolters Kluwer nog nooit zo hoog als nu, zelfs hoger dan in de bubbeljaren van 2000. Je betaalt nu 31 maal de verwachte winst. Hoger dan de Magnificent 7-aandelen.

McKinstry neemt afscheid op het hoogtepunt. Beleggers moeten maar eens goed nadenken of ze haar voorbeeld willen volgen.

Over de column van Corné van Zeijl

Corné van Zeijl is analist en strateeg bij Cardano en belegt ook privé. Reageer via c.zeijl@cardano.com. Deze column kun je ook iedere donderdag lezen in het FD.

Nancy McKinstry stapt op bij Wolters Kluwer. Ze is in veel opzichten opmerkelijk. Als eerste is ze een van de langstzittende ceo&rsquo;s. Als tweede is ze vrouw. Als derde is ze Amerikaanse. En als vierde werkt ze gewoon door tot aan haar pensioenleeftijd. Als ze de deur achter haar dicht doet, is ze 67 jaar.
Bij McKinstry zie je goed het verschil tussen een vrouwelijke en een mannelijke ceo, een positie waarbij je toch bovenop de apenrots zit. Zit je er al wat langer en het gaat goed, zoals bij Wolters Kluwer, dan heeft de gemiddelde mannelijke ceo op een gegeven moment het idee dat hij door God zelf gezonden is, wat kan leiden tot onverantwoord risicogedrag. Daar zijn genoeg voorbeelden van in het verleden. Vrouwelijke ceo&rsquo;s hebben daar minder last van. Voordat u uw commentaar geeft, twee opmerkingen: ja, het is mijn mening en geen feit. En ja, ik generaliseer.
Het fijne aan McKinstry is dat ze als een Steady Eddy leverde. Vooral in de afgelopen tien jaar was er jaar na jaar een mooie winstgroei. Als het een beetje tegenzat, dan was het 7%, en met wind mee soms dik boven de 20%. Over haar hele ambtsperiode is de winst van Wolters verviervoudigd. Ter vergelijking: die van de AEX-bedrijven steeg in diezelfde periode met 140%.
Het niet zo fijne aan McKinstry is dat ze een belachelijk salaris naar binnen harkte. Sinds haar aantreden ontving ze een dikke negen cijfers voor de komma, plus bonussen. Haar salaris was op een gegeven moment zelfs in een percentage van de totale winst uit te drukken. Ze had ieder jaar een hoge plek in de top tien van De Volkskrant van hoogst betaalde ceo&rsquo;s. In de laatste uitgave stond ze op plaats zeven, met een inkomen van &euro;15,6 mln.
Ik ben een aantal keer naar de jaarvergadering van Wolters Kluwer geweest. Daar heb ik tegen deze belachelijke beloning gestemd. Dergelijke bedragen geven scheve gezichten in bestuurskamers. Andere ceo&rsquo;s willen dan ook dat soort salarissen. Helaas was ik een roepende in de woestijn.
De negatieve koersreactie na de aankondiging van haar vertrek geeft duidelijk aan dat beleggers het jammer vinden dat ze opstapt. De grootte van de reactie is misschien ook wel het besef dat het niet veel beter kan. De winstmarges staan op recordhoogte. Daarbovenop was de waardering van Wolters Kluwer nog nooit zo hoog als nu, zelfs hoger dan in de bubbeljaren van 2000. Je betaalt nu 31 maal de verwachte winst. Hoger dan de Magnificent 7-aandelen.
McKinstry neemt afscheid op het hoogtepunt. Beleggers moeten maar eens goed nadenken of ze haar voorbeeld willen volgen.
Over de column van Corn&eacute; van Zeijl
Corn&eacute; van Zeijl is analist en strateeg bij Cardano en belegt ook priv&eacute;. Reageer via&nbsp;<a href="mailto:c.zeijl@cardano.com">c.zeijl@cardano.com</a>. Deze column kun je ook iedere donderdag lezen in het&nbsp;<a href="https://fd.nl/auteur/corne-van-zeijl">FD.</a>

Iedere week een blik op de financiële markten met Corné van Zeijl. Ook te lezen in het Financieele Dagblad.

Column Corné van Zeijl | BNR

Iedere week een blik op de financiële markten met Corné van Zeijl. Ook te lezen in het Financieele Dagblad.

Advertisement