De eerste vrijdag van de maand is Payroll Friday: dan komen de cijfers over de Amerikaanse arbeidsmarkt naar buiten. De banengroei is de laatste tijd erg laag. Dat ligt niet aan de vraag, die is hoog genoeg. Er staan momenteel 10 miljoen vacatures uit, wat extreem veel is, maar een baan wordt pas geteld als iemand die accepteert.

Een normale vacature-banenratio is 3%. Afgelopen zomer steeg deze naar 8%. Logisch, want sommige werknemers kregen meer betaald om thuis te zitten dan om aan het werk te gaan. Maar nu deze overmatige werkeloosheidsvergoedingen achter de rug zijn, is deze ratio nog altijd 6,8%. Het ligt vooral aan het arbeidsaanbod.

Steeds meer mensen zeggen hun baan op. Dit fenomeen heeft zelfs een naam gekregen: The Great Resignation. Voor mij is een van de meest bijzondere achterliggende factoren de sterkere stijging in het aantal gepensioneerden. In de afgelopen twee jaar kwamen er 3,5 miljoen bij. Dat is 75% meer dan in de jaren daarvoor en aanmerkelijk meer dan waar de economische modellen van uitgingen.

Over de achterliggende reden kunnen economen alleen maar gissen. Economie is en blijft een sociale gedragswetenschap. Je kunt van alles voorspellen, maar als consumenten besluiten een bepaalde richting op te gaan, dan heb je je verwachtingen maar aan te passen.

Blijft de vraag: waarom gaan deze mensen met pensioen? Hebben ze door corona ingezien dat er meer is dan werken alleen? Hebben ze, door de extreme waardetoename van hun aandelen en huizen, zoveel vermogen dat ze het niet meer nodig vinden om te werken? Of zijn ze bang tijdens het werk corona op te lopen? De oversterfte in de VS is namelijk vrij hoog.

Leuk zo’n verhaal over vervroegde pensionering, maar wat heeft u daar aan als belegger? Het geeft aan dat een groot deel van de onbalans in de vraag en aanbod van arbeid permanent is. Ik zie die gepensioneerden niet zo snel terug aan het werk gaan. En dat betekent permanente opwaartse druk op lonen.

In maatschappelijke termen profiteren vooral de slechtst betaalde banen daarvan. In het segment onder de $20 per uur is de loonstijging maar liefst 9%. Dat raakt de bedrijfswinsten. Gemiddeld zijn loonkosten goed voor 17% van de omzet van Amerikaanse bedrijven. Bedrijven die relatief veel arbeidskosten hebben zullen daar het meest last van gaan krijgen. Denk aan supermarkten, winkels, postbedrijven, autofabrikanten etc. Meer dan 70% van de bedrijven klaagden dit cijferseizoen over loondruk. Ook al ben ik belegger, gezien de hoge winstgroei van de bedrijven is deze ontwikkeling terecht, zeker bij de huidige inflatie. Vrij vertaald naar de Bijbel, zou ik zeggen: ‘Geef de werknemer wat des werknemers is’ (Marcus 12:16-17).

Over de column van Corné van Zeijl

Corné van Zeijl is analist en strateeg bij vermogensbeheerder Actiam en belegt ook privé. Reageer via corne.vanzeijl@actiam.nl. Deze column kun je ook iedere donderdag lezen in het FD.

De eerste vrijdag van de maand is Payroll Friday: dan komen de cijfers over de Amerikaanse arbeidsmarkt naar buiten. De banengroei is de laatste tijd erg laag. Dat ligt niet aan de vraag, die is hoog genoeg. Er staan momenteel 10 miljoen vacatures uit, wat extreem veel is, maar een baan wordt pas geteld als iemand die accepteert.
Een normale vacature-banenratio is 3%. Afgelopen zomer steeg deze naar 8%. Logisch, want sommige werknemers kregen meer betaald om thuis te zitten dan om aan het werk te gaan. Maar nu deze overmatige werkeloosheidsvergoedingen achter de rug zijn, is deze ratio nog altijd 6,8%. Het ligt vooral aan het arbeidsaanbod.
Steeds meer mensen zeggen hun baan op. Dit fenomeen heeft zelfs een naam gekregen: The Great Resignation. Voor mij is een van de meest bijzondere achterliggende factoren de sterkere stijging in het aantal gepensioneerden. In de afgelopen twee jaar kwamen er 3,5 miljoen bij. Dat is 75% meer dan in de jaren daarvoor en aanmerkelijk meer dan waar de economische modellen van uitgingen.
Over de achterliggende reden kunnen economen alleen maar gissen. Economie is en blijft een sociale gedragswetenschap. Je kunt van alles voorspellen, maar als consumenten besluiten een bepaalde richting op te gaan, dan heb je je verwachtingen maar aan te passen.
Blijft de vraag: waarom gaan deze mensen met pensioen? Hebben ze door corona ingezien dat er meer is dan werken alleen? Hebben ze, door de extreme waardetoename van hun aandelen en huizen, zoveel vermogen dat ze het niet meer nodig vinden om te werken? Of zijn ze bang tijdens het werk corona op te lopen? De oversterfte in de VS is namelijk vrij hoog.
Leuk zo&rsquo;n verhaal over vervroegde pensionering, maar wat heeft u daar aan als belegger? Het geeft aan dat een groot deel van de onbalans in de vraag en aanbod van arbeid permanent is. Ik zie die gepensioneerden niet zo snel terug aan het werk gaan. En dat betekent permanente opwaartse druk op lonen.
In maatschappelijke termen profiteren vooral de slechtst betaalde banen daarvan. In het segment onder de $20 per uur is de loonstijging maar liefst 9%. Dat raakt de bedrijfswinsten. Gemiddeld zijn loonkosten goed voor 17% van de omzet van Amerikaanse bedrijven. Bedrijven die relatief veel arbeidskosten hebben zullen daar het meest last van gaan krijgen. Denk aan supermarkten, winkels, postbedrijven, autofabrikanten etc. Meer dan 70% van de bedrijven klaagden dit cijferseizoen over loondruk. Ook al ben ik belegger, gezien de hoge winstgroei van de bedrijven is deze ontwikkeling terecht, zeker bij de huidige inflatie. Vrij vertaald naar de Bijbel, zou ik zeggen: &lsquo;Geef de werknemer wat des werknemers is&rsquo; (Marcus 12:16-17).
Over de column van Corn&eacute; van Zeijl
Corn&eacute; van Zeijl is analist en strateeg bij vermogensbeheerder Actiam en belegt ook priv&eacute;. Reageer via&nbsp;<a href="mailto:corne.vanzeijl@actiam.nl">corne.vanzeijl@actiam.nl</a>. Deze column kun je ook iedere donderdag lezen in het&nbsp;<a href="https://fd.nl/auteur/corne-van-zeijl">FD</a>.

Iedere week een blik op de financiële markten met Corné van Zeijl. Ook te lezen in het Financieele Dagblad.

Column Corné van Zeijl | BNR

Iedere week een blik op de financiële markten met Corné van Zeijl. Ook te lezen in het Financieele Dagblad.

Advertisement