Zonder blikken of blozen kun je stellen dat Joan Didion de grootste Amerikaanse essayiste is van de afgelopen vijftig jaar. Ze wist een enorme glamour te geven aan het intellectuele leven en bouwde  daardoor een iconische status op. Dit kwam nog duidelijker naar voren toen haar inboedel werd geveild na haar overlijden. Voor alles was animo: van haar Creusetpannen die voor 7000 dollar werden verkocht, naar lege schriften nog in plastic, tot haar zonnebril die bijna 30K opleverde. 
In deze aflevering bespreken we Het jaar van magisch denken (The Year of Magical Thinking, vertaald door Christien Jonkheer). Didion beschrijft het jaar na na het plotselinge overlijden van haar man, de schrijver Gregory Dunne, na een huwelijk van bijna veertig jaar. In diezelfde periode raakt hun dochter Quintana in coma en wordt zij in het ziekenhuis opgenomen. Over een jaar van rouw en verdriet, ziekte, de eindigheid van het leven en bovenal de liefde. 

Wat is het magische denken waar Didion het in de titel over heeft? Wat beschouwt Didion als het verschil tussen verdriet en rouw? En als je dit werk categoriseert als weduweproza, wat zijn dan Nederlandse equivalenten en welke zijn ons daarvan positief bijgebleven?