In 1953 was West-Duitsland technisch gezien failliet. De schuld aan zo’n 20 landen was zo ver opgelopen dat terugbetaling onmogelijk was. De schuldeisende landen besloten toen de helft kwijt te schelden en de andere helft te herfinancieren. Een van de belangrijkste steunpilaren was Griekenland. Zonder Griekse steun had de Bondsrepubliek het misschien niet gered.

Het was een bijzondere gebeurtenis. Niet alleen was Griekenland zelf straatarm, het was, met 800.000 omgekomen soldaten en burgers, ook een van de zwaarst getroffen landen tijdens de Duitse bezetting, toen nog maar acht jaar achter de rug. In Duitsland liepen oud-SS’ers nog gewoon rond. Maar in de ogen van premier Papagos zou de financiële ondergang van Duitsland desastreus zijn voor heel Europa en dus kwam hij Bondskanselier Adenauer te hulp. 

Als het straatarme Griekenland in 1953  bereid was voormalig aartsvijand Duitsland op de been te houden, waarom doen wij dan alsof het overeind houden van Oekraïne alleen maar mogelijk is door de 210 miljard dollar aan Russische cashreserve in te pikken die geparkeerd staat in het buitenland, 185 miljard in België, 18 miljard in Frankrijk en wat kleinere bedragen in Luxemburg, het VK en de VS. Want zo wordt het momenteel geframed: Bart de Wever moet ophouden met dwarsliggen en die 185 miljard  die in België op een rekening bij Euroclear staan, in een internationale hulp-pot voor Oekraïne storten. 

De Wever heeft uitstekende argumenten  om zich daartegen te verzetten: het is nog steeds Russisch geld, België is niet in oorlog met Rusland en in een ingewikkeld verhaal over terugbetaling ziet hij helemaal niets. Bovendien is 67 procent van de Belgen het roerend met hem eens. 

Maar los van de vraag wie deze zoveelste aanvaring binnen de EU wint: laten we Oekraïne vallen als die paar honderd miljard niet beschikbaar komt? Wordt de oorlog transactioneel à la Trump: we gaan door, maar het geld moet ergens anders vandaan komen? Voor nu zou het voldoende zijn om de Oekraïense staatsschuld te dekken, maar wat doen we als het geld op is? 

En Rusland, dat toch al niet bereid is tot een bestand zolang de Donbas niet door Oekraïne is ingeleverd, is dan nóg minder gemotiveerd om concessies te doen. Omgekeerd: als we niet verder willen of kunnen zonder het geconfisqueerde Russische geld, kunnen we dan niet beter meteen de handdoek in de ring gooien? Of zullen we, zoals het vrienden betaamt, tegen Zelensky zeggen: we hebben beloofd dat je op ons kunt rekenen, dus dan kan je op ons rekenen. We toveren het geld dan wel ergens anders vandaan – Eurobonds, of zo.

Oekraïne opgeven is geen optie, zoals het voor Griekenland in 1953 geen optie was om Duitsland, het nog maar net verslagen monster, te laten vallen. Visie kost geld, solidariteit ook.