Precies een jaar voor de Amerikaanse presidentsverkiezingen is het politieke landschap zo aan het veranderen, dat de twee oorlogvoerende bondgenoten, Israël en Oekraïne, reden hebben om zich extra zorgen te maken. De populariteit van Joe Biden is zo gekelderd dat hij in vijf ‘swing states’ lager scoort dan Donald Trump. Als er nu verkiezingen zouden zijn, was Biden kansloos. 

De peilinggaat over veel onderwerpen, maar twee kwesties nemen een prominente plaats in: de persoonlijke financiële situatie voor de burger, die volgens de meeste ondervraagden onder Trump verbetert, en de betrokkenheid bij oorlogen, die onder Trump juist gering zou zijn. Het belangrijkste gevolg is dat Biden, met de hete adem van de kiezer in de nek, meer haast krijgt om beide oorlogen af te wikkelen.. 

Wat Oekraïne betreft, citeert het Witte Huis generaal Valery Zaloesjni, die zelf een woord gebruikt dat Biden tot nu toe niet in de mond heeft durven nemen: patstelling. Aan een front dat nu 19 maanden hooguit een paar kilometer opschuift, en weer terugschuift, valt ondanks geavanceerde wapensystemen als de Abram tank weinig hoopvols te bespeuren – trouwens evenmin aan Russische kant. Ook de grotere en zwaardere artillerie biedt weinig soelaas, al is de luchtverdediging redelijk op orde. Maar de druk van conservatief Amerika om te stoppen met de steun neemt toe, met Trump als gangmaker. Die vindt dat Amerika zich niet moet bemoeien met een Europese oorlog. 

De oorlog tussen Israël en Gaza ligt veel gevoeliger. De steun voor Israël is in het Congres overweldigend, maar Biden stuit op twee hindernissen. Een is de overweldigende opkomst bij pro-Palestijnse demonstraties, vooral in steden en op universiteiten. Die zijn bikkelhard, en veelal ronduit antisemitisch. Joodse studenten worden zoveel uitgescholden voor ‘fucking Jews’ en met verwensingen en dreigementen geconfronteerd, dat het onvermijdelijk leidt tot een maatschappelijke, en dus politieke  splijtzwam. Dat doorbreekt Bidens toezegging dat Israël de strijd tegen Hamas mag voortzetten. Hij heeft drie urgente wensen: meer nadruk op het lot van de gijzelaars, dat Israël overstapt van 1.000- en 2.000-ponds bommen naar 250-ponds bommen – wat Israël negeert – en gevechtspauzes om hulpgoederen Gaza binnen te brengen, en buitenlanders te kunnen oppikken. Na een maand oorlog, lukt dat maar mondjesmaat. 

Zelensky en Netanyahu hebben één ding gemeen: hun overtuiging dat ze, koste wat kost, gaan winnen en dat ze, als puntje bij paaltje komt, op Amerika kunnen blijven rekenen. De kometensnelheid waarmee Trump opkomt is in dat opzicht slecht nieuws. Hij is een isolationist. Oorlogen in verre oorden zitten niet in zijn jargon. 

Precies een jaar voor de Amerikaanse presidentsverkiezingen is het politieke landschap zo aan het veranderen, dat de twee oorlogvoerende bondgenoten, Israël en Oekraïne, reden hebben om zich extra zorgen te maken. De populariteit van Joe Biden is zo gekelderd dat hij in vijf ‘swing states’ lager scoort dan Donald Trump. Als er nu verkiezingen zouden zijn, was Biden kansloos. 
De <a href="https://www.cbsnews.com/news/trump-vs-biden-poll-2024-presidential-election-year-out/">peiling</a> gaat over veel onderwerpen, maar twee kwesties nemen een prominente plaats in: de persoonlijke financiële situatie voor de burger, die volgens de meeste ondervraagden onder Trump verbetert, en de betrokkenheid bij oorlogen, die onder Trump juist gering zou zijn. Het belangrijkste gevolg is dat Biden, met de hete adem van de kiezer in de nek, meer haast krijgt om beide oorlogen af te wikkelen.. 
Wat Oekraïne betreft, citeert het Witte Huis <a href="https://www.nytimes.com/2023/11/06/us/politics/biden-israel-gaza-ukraine.html">generaal Valery Zaloesjni,</a> die zelf een woord gebruikt dat Biden tot nu toe niet in de mond heeft durven nemen: patstelling. Aan een front dat nu 19 maanden hooguit een paar kilometer opschuift, en weer terugschuift, valt ondanks geavanceerde wapensystemen als de Abram tank weinig hoopvols te bespeuren – trouwens evenmin aan Russische kant. Ook de grotere en zwaardere artillerie biedt weinig soelaas, al is de luchtverdediging redelijk op orde. Maar de druk van conservatief Amerika om te stoppen met de steun neemt toe, met Trump als gangmaker. Die vindt dat Amerika zich niet moet bemoeien met een Europese oorlog. 
De oorlog tussen Israël en Gaza ligt veel gevoeliger. De steun voor Israël is in het Congres overweldigend, maar Biden stuit op twee hindernissen. Een is de overweldigende opkomst bij <a href="https://www.nytimes.com/2023/11/04/us/protests-israels-gaza.html">pro-Palestijnse demonstraties,</a> vooral in steden en op universiteiten. Die zijn bikkelhard, en veelal ronduit antisemitisch. Joodse studenten worden zoveel uitgescholden voor ‘fucking Jews’ en met verwensingen en dreigementen geconfronteerd, dat het onvermijdelijk leidt tot een maatschappelijke, en dus politieke  splijtzwam. Dat doorbreekt Bidens toezegging dat Israël de strijd tegen Hamas mag voortzetten. Hij heeft drie urgente wensen: meer nadruk op het lot van de gijzelaars, dat Israël overstapt van 1.000- en 2.000-ponds bommen naar 250-ponds bommen – wat Israël negeert – en gevechtspauzes om hulpgoederen Gaza binnen te brengen, en buitenlanders te kunnen oppikken. Na een maand oorlog, lukt dat maar mondjesmaat. 
Zelensky en Netanyahu hebben één ding gemeen: hun overtuiging dat ze, koste wat kost, gaan winnen en dat ze, als puntje bij paaltje komt, op Amerika kunnen blijven rekenen. De kometensnelheid waarmee Trump opkomt is in dat opzicht slecht nieuws. Hij is een isolationist. Oorlogen in verre oorden zitten niet in zijn jargon.

Bernard Hammelburg brengt je scherpe analyses over de internationale politiek.

De Wereld | BNR

Bernard Hammelburg brengt je scherpe analyses over de internationale politiek.

Advertisement