Als in een land in één jaar tijd 28.000 burgers worden vermoord, het wereldkampioen is in verkrachten, en op de wereldranglijst van 193 landen op de zevende plaats staat als gevaarlijkste land ter wereld, allemaal voornamelijk door etnische tegenstellingen, mag je dan spreken van genocide? Zo’n land is er, en het is niet zo’n simpele vraag. 

De neiging bestaat om bij zulke statistieken te denken: dit zijn zo ongelofelijk veel slachtoffers, en de haat tussen de etnische groepen is zo groot – dit moet wel genocide zijn. Best te begrijpen. In ons hoofd is heel veel onschuldige slachtoffers synoniem aan het idee van genocide. Alleen klopt het niet. De Conventie voor het Voorkomen en het Bestraffen van het Misdrijf van Genocide, in 1948 door de VN opgesteld als basis voor het Tribunaal van Neurenberg, is behoorlijk specifiek. Het moet gaan ‘om het voornemen om een nationale, etnische, raciale of religieuze groep gedeeltelijk of geheel uit te roeien’.

Het is dus logisch dat het Internationale Hof van Justitie jaren nodig heeft om te bekijken of Israël in Gaza genocide pleegt. Simpel gezegd: is Israël uit op het vermoorden van zoveel mogelijk Palestijnen? Of voert het land een oorlog waarin heel veel burgers omkomen, maar niet omdat Israël daarop uit is? Daarvoor moeten zoveel mogelijk voorbereidingen van gevechtshandelingen worden gereconstrueerd. Commandanten houden doorgaans logboekjes bij, waarin staat wat het doel is van de missie, hoeveel vijandelijke en eigen soldaten daarbij kunnen omkomen, en wat de geschatte ‘nevenschade’ is, een vreselijk woord dat de dood van onschuldige mannen, vrouwen en kinderen betekent. Het gaat om de reconstructie van vele honderden missies. 

Eisen hof

Het hof zei wel drie belangrijke dingen: Israël moet binnen een maand zoveel mogelijk plannings-documentatie overhandigen, zodat een gedegen onderzoek kan beginnen, Israël kreeg een waarschuwing de weg van genocide te vermijden – een soort gele kaart – maar er kwam geen eis om de oorlog te beëindigen. Typisch een vonnis dat in dit gepolariseerde conflict tot wijd uiteenlopende reacties leidde: ‘het ICJ ziet genocide,’ ‘Israël krijgt een stevige tik op de vingers,’ maar ook ‘Israël is de duidelijke winnaar, geen genocide’. Je kan ook zeggen: het is maar wat je erin wilt lezen. 

Oh ja, dat land met die tienduizenden moorden en verkrachtingen? Dat bestaat inderdaad echt. Het heet Zuid-Afrika.

Als in een land in één jaar tijd 28.000 burgers worden vermoord, het wereldkampioen is in verkrachten, en op de wereldranglijst van 193 landen op de zevende plaats staat als gevaarlijkste land ter wereld, allemaal voornamelijk door etnische tegenstellingen, mag je dan spreken van genocide? Zo’n land is er, en het is niet zo’n simpele vraag. 
De neiging bestaat om bij zulke statistieken te denken: dit zijn zo ongelofelijk veel slachtoffers, en de haat tussen de etnische groepen is zo groot – dit moet wel genocide zijn. Best te begrijpen. In ons hoofd is heel veel onschuldige slachtoffers synoniem aan het idee van genocide. Alleen klopt het niet. De Conventie voor het Voorkomen en het Bestraffen van het Misdrijf van Genocide, in 1948 door de VN opgesteld als basis voor het Tribunaal van Neurenberg, is behoorlijk specifiek. Het moet gaan ‘om het voornemen om een nationale, etnische, raciale of religieuze groep <a href="https://apnews.com/article/genocide-explainer-israel-hamas-africa-court-7b74e7a1fdf4512e44a42066581fa587">gedeeltelijk of geheel uit te roeien</a>’.
Het is dus logisch dat het Internationale Hof van Justitie jaren nodig heeft om te bekijken of Israël in Gaza genocide pleegt. Simpel gezegd: is Israël uit op het vermoorden van zoveel mogelijk Palestijnen? Of voert het land een oorlog waarin heel veel burgers omkomen, maar niet omdat Israël daarop uit is? Daarvoor moeten zoveel mogelijk voorbereidingen van gevechtshandelingen worden gereconstrueerd. Commandanten houden doorgaans logboekjes bij, waarin staat wat het doel is van de missie, hoeveel vijandelijke en eigen soldaten daarbij kunnen omkomen, en wat de geschatte ‘nevenschade’ is, een vreselijk woord dat de dood van onschuldige mannen, vrouwen en kinderen betekent. Het gaat om de reconstructie van vele honderden missies. 
Eisen hof
<a href="https://www.bnr.nl/nieuws/juridisch/10538510/icj-israel-moet-genocide-voorkomen-in-gaza">Het hof</a> zei wel <a href="https://www.trouw.nl/buitenland/het-internationaal-gerechtshof-heeft-hamas-aangemoedigd~b520b727/?referrer=https://www.google.com/ ">drie belangrijke dingen</a>: Israël moet binnen een maand zoveel mogelijk plannings-documentatie overhandigen, zodat een gedegen onderzoek kan beginnen, Israël kreeg een waarschuwing de weg van genocide te vermijden – een soort gele kaart – maar er kwam geen eis om de oorlog te beëindigen. Typisch een vonnis dat in dit gepolariseerde conflict tot wijd uiteenlopende reacties leidde: ‘het ICJ ziet genocide,’ ‘Israël krijgt een stevige tik op de vingers,’ maar ook ‘Israël is de duidelijke winnaar, geen genocide’. Je kan ook zeggen: het is maar wat je erin wilt lezen. 
Oh ja, dat land met die tienduizenden moorden en verkrachtingen? Dat bestaat inderdaad echt. Het heet Zuid-Afrika.

Bernard Hammelburg brengt je scherpe analyses over de internationale politiek.

De Wereld | BNR

Bernard Hammelburg brengt je scherpe analyses over de internationale politiek.

Advertisement