Aan Joe Bidens bezoek aan het Midden-Oosten ligt een weldoordacht plan ten grondslag. Het tonen van solidariteit met Israël valt goed bij beide partijen in het Congres, maar het is niet de enige reden van zijn bezoek. Dat zijn: herstel van de bevoorrading van Gaza door Israël en Egypte, het voorkomen van een massale Israëlische inval in Gaza, terughoudendheid met represailles, garanties dat de oorlog niet overslaat naar de Westelijke Jordaanoever, het weerhouden van Iran en Hezbollah om een tweede front te openen en het optuigen van bemiddeling door Egypte. 

Het bezoek aan Israël is vooral symbolisch, terwijl de gesprekken met de Jordaanse koning Abdullah, de Egyptische president al-Sisi en de Palestijnse leider Abbas van groter belang zijn. Die zijn gericht op de-escalatie. In Israël gaat het Biden om het sussen van wraakgevoelens en de illusie van Israël dat het Hamas volledig kan uitschakelen. Zoals New York Times buitenlandcommentator Thomas Friedman schrijft: ‘de vier gevaarlijkste woorden in het Midden-Oosten zijn “voor eens en altijd”.’ 

De Amerikaanse aanpak is moedig en doortastend. Biden, zijn ministers van buitenlandse zaken en defensie en zijn topgeneraals zetten alles op alles om de crisis te beteugelen, politiek door hun shuttle-diplomatie, strategisch door de stationering van twee vliegdekschepen met bijbehorende battle groups nabij de Israëlische kust, als waarschuwing tegen Iran en geruststelling van Israël. 

Hoewel ook in Amerika de discussie woedt over de diepere oorzaak van de crisis – het uitblijven van de tweestaten-oplossing en de vaak wrede Israëlische bezettingspolitiek – blijft de verontwaardiging over de pogrom van Hamas enorm. De schokkende beelden van het neermaaien van hele dorpen, de verbranding en onthoofding van kinderen, het door de straat rijden van een naakte vrouw – het voelt allemaal als Al Qaeda en IS. Wat de Amerikaanse politiek minder doet dan Europa is het omkeren van de schuldvraag. Een motie zoals van DENKom de regering op te roepen Israël een apartheidsstaat te noemen en de staat Palestina te erkennen, zonder één verwijzing naar de massamoord, zul je op het Capitool niet tegenkomen. 

Dat de zorgen over het uitblijven van een oplossing van het Israëlisch-Palestijnse vraagstuk groot zijn, geldt door de hele westerse wereld. Maar om binnen hooguit twee dagen om te slaan van verbijstering over de grootste massamoord op Joden sinds de Holocaust tot het leggen van de schuld bij het slachtoffer is pijnlijk en hier en daar ronduit antisemitisch. Dat doet Joe Biden effe chiquer

Aan Joe Bidens bezoek aan het Midden-Oosten ligt een weldoordacht plan ten grondslag. Het tonen van solidariteit met Israël valt goed bij beide partijen in het Congres, maar het is niet de enige reden van zijn bezoek. Dat zijn: herstel van de bevoorrading van Gaza door Israël en Egypte, het voorkomen van een massale Israëlische inval in Gaza, terughoudendheid met represailles, garanties dat de oorlog niet overslaat naar de Westelijke Jordaanoever, het weerhouden van Iran en Hezbollah om een tweede front te openen en het optuigen van bemiddeling door Egypte. 
Het bezoek aan Israël is vooral symbolisch, terwijl de <a href="https://www.timesofisrael.com/liveblog_entry/jordans-king-abdullah-to-host-biden-abbas-and-sissi-for-four-way-summit/">gesprekken met de Jordaanse koning Abdullah, de Egyptische president al-Sisi en de Palestijnse leider Abbas</a> van groter belang zijn. Die zijn gericht op de-escalatie. In Israël gaat het Biden om het sussen van wraakgevoelens en de illusie van Israël dat het Hamas volledig kan uitschakelen. Zoals New York Times buitenlandcommentator <a href="https://www.nytimes.com/2023/10/16/opinion/israel-gaza-war.html">Thomas Friedman</a> schrijft: ‘de vier gevaarlijkste woorden in het Midden-Oosten zijn “voor eens en altijd”.’ 
De Amerikaanse aanpak is moedig en doortastend. Biden, zijn ministers van buitenlandse zaken en defensie en zijn topgeneraals zetten alles op alles om de crisis te beteugelen, politiek door hun shuttle-diplomatie, strategisch door de stationering van twee vliegdekschepen met bijbehorende battle groups nabij de Israëlische kust, als waarschuwing tegen Iran en geruststelling van Israël. 
Hoewel ook in Amerika de discussie woedt over de diepere oorzaak van de crisis – het uitblijven van de tweestaten-oplossing en de vaak wrede Israëlische bezettingspolitiek – blijft de verontwaardiging over de pogrom van Hamas enorm. De schokkende beelden van het neermaaien van hele dorpen, de verbranding en onthoofding van kinderen, het door de straat rijden van een <a href="https://www.timesnownews.com/world/israeli-woman-soldier-naked-on-a-car-assaulted-by-hamas-militants-video-surfaces-article-104235709">naakte vrouw</a> – het voelt allemaal als Al Qaeda en IS. Wat de Amerikaanse politiek minder doet dan Europa is het omkeren van de schuldvraag. Een motie zoals van <a href="https://www.tweedekamer.nl/kamerstukken/moties/detail?id=2023Z17216&amp;did=2023D41885">DENK</a> om de regering op te roepen Israël een apartheidsstaat te noemen en de staat Palestina te erkennen, zonder één verwijzing naar de massamoord, zul je op het Capitool niet tegenkomen. 
Dat de zorgen over het uitblijven van een oplossing van het Israëlisch-Palestijnse vraagstuk groot zijn, geldt door de hele westerse wereld. Maar om binnen hooguit twee dagen om te slaan van verbijstering over de grootste massamoord op Joden sinds de Holocaust tot het leggen van de schuld bij het slachtoffer is pijnlijk en hier en daar ronduit antisemitisch. Dat doet Joe Biden effe chiquer

Bernard Hammelburg brengt je scherpe analyses over de internationale politiek.

De Wereld | BNR

Bernard Hammelburg brengt je scherpe analyses over de internationale politiek.

Advertisement