Alle sussende diplomatieke prietpraat ten spijt, heeft Joe Biden Bibi Netanyahu een stevige oorvijg gegeven. Door geen veto uit te spreken tegen een resolutie van de Veiligheidsraad die een wapenstilstand in de Gaza-oorlog decreteert, heeft Amerika afscheid genomen van de geconditioneerde reflex om Israël als vanzelfsprekend te beschermen. Netanyahu’s woede-uitbarsting die daarop volgde, maakt zijn positie alleen maar kwetsbaarder.

Het was vooral een kortzichtige reactie. Hij verbood een delegatie die in Washington een voorgenomen offensief tegen Rafah zou bespreken, Israël te verlaten. Amerikaanse militaire deskundigen zouden een plan voorleggen dat het voor Israël mogelijk maakt specifieke doelen in Rafah te treffen, maar de burgerbevolking zoveel mogelijk te sparen. Of dat plan een illusie was of echt uitvoerbaar deed er niet toe – het was een Amerikaans signaal dat het een Rafah-offensief niet compleet wilde afwijzen, als laatste in de hele wereld. Door dat signaal in een aanval van woede te negeren, brengt Netanyahu zijn land volledig in isolement. Het belangrijkste onderwerp voor de Israëlische bevolking, het lot van de gijzelaars, is ondergeschikt gemaakt.

De consequenties zijn nog niet te overzien. Dat Amerika zou stoppen met wapenleveranties is wensdenken van de vijanden van Israël. De VS bewapenen Israël niet uit liefdadigheid, maar uit eigenbelang. De twee landen hebben als sinds de jaren ’80 een veiligheidsverdrag, dat niet allen voorziet in bewapening, maar ook in de samenwerking tussen de geheime diensten. Voor de Amerikanen is dat onontbeerlijk, want de Israëliërs weten tot in de details wat zich in de hele regio afspeelt, vooral in Iran. Maar politiek en diplomatiek isolement zou rampzalig voor Israël zijn.

De draai van Biden heeft veel te maken met de Amerikaanse verkiezingen, en de druk binnen zijn eigen partij om Israël uit te sluiten ten gunste van de Palestijnen. De pro-Israëlische kiezer die overweegt om dan maar over te stappen op de Republikeinse partij, kwam voor een totaal onverwachte verrassing. Ook Donald Trump  vindt dat Israël zich isoleert en zo snel mogelijk ‘met de oorlog moet stoppen.’ Hij zei dat, opmerkelijk genoeg, in een interview met een Israëlische pro-Netanyahu krant. Daarmee is de Amerikaanse kentering duidelijk en compleet.

Het is niet de eerste keer dat de relatie tussen de VS en Israël slecht was. Tussen 1948 en 1968 gold er een volledig Amerikaans wapenembargo tegen Israël. In 1956, tijdens de Suez-oorlog met Egypte, wilde president Eisenhower de betrekkingen verbreken, in 1991 blokkeerde George Bush Sr. een kredietgarantie van 10 miljard dollar aan Israël vanwege – jawel – het nederzettingenbeleid. Voor Netanyahu moet het duidelijk zijn: het wordt buigen of barsten.

Alle sussende diplomatieke prietpraat ten spijt, heeft Joe Biden Bibi Netanyahu een stevige oorvijg gegeven. Door geen veto uit te spreken tegen een resolutie van de Veiligheidsraad die een wapenstilstand in de Gaza-oorlog decreteert, heeft Amerika afscheid genomen van de geconditioneerde reflex om Israël als vanzelfsprekend te beschermen. Netanyahu’s woede-uitbarsting die daarop volgde, maakt zijn positie alleen maar kwetsbaarder.
Het was vooral een <a href="https://www.bbc.com/news/world-middle-east-68662011">kortzichtige reactie</a>. Hij verbood een delegatie die in Washington een voorgenomen offensief tegen Rafah zou bespreken, Israël te verlaten. Amerikaanse militaire deskundigen zouden een plan voorleggen dat het voor Israël mogelijk maakt specifieke doelen in Rafah te treffen, maar de burgerbevolking zoveel mogelijk te sparen. Of dat plan een illusie was of echt uitvoerbaar deed er niet toe – het was een Amerikaans signaal dat het een Rafah-offensief niet compleet wilde afwijzen, als laatste in de hele wereld. Door dat signaal in een aanval van woede te negeren, brengt Netanyahu zijn land volledig in isolement. Het belangrijkste onderwerp voor de Israëlische bevolking, het lot van de gijzelaars, is ondergeschikt gemaakt.
De consequenties zijn nog niet te overzien. Dat Amerika zou stoppen met <a href="https://www.lemonde.fr/en/international/article/2024/03/26/us-allows-adoption-of-gaza-ceasefire-resolution-without-asserting-a-change-in-course_6655178_4.html">wapenleveranties</a> is wensdenken van de vijanden van Israël. De VS bewapenen Israël niet uit liefdadigheid, maar uit eigenbelang. De twee landen hebben als sinds de jaren ’80 een veiligheidsverdrag, dat niet allen voorziet in bewapening, maar ook in de samenwerking tussen de geheime diensten. Voor de Amerikanen is dat onontbeerlijk, want de Israëliërs weten tot in de details wat zich in de hele regio afspeelt, vooral in Iran. Maar politiek en diplomatiek isolement zou rampzalig voor Israël zijn.
De draai van Biden heeft veel te maken met de Amerikaanse verkiezingen, en de druk binnen zijn eigen partij om Israël uit te sluiten ten gunste van de Palestijnen. De pro-Israëlische kiezer die overweegt om dan maar over te stappen op de Republikeinse partij, kwam voor een totaal onverwachte verrassing. <a href="https://www.timesofisrael.com/trump-warns-israel-losing-support-for-gaza-war-with-public-relations-in-ruin/">Ook Donald Trump </a> vindt dat Israël zich isoleert en zo snel mogelijk ‘met de oorlog moet stoppen.’ Hij zei dat, opmerkelijk genoeg, in een interview met een Israëlische pro-Netanyahu krant. Daarmee is de Amerikaanse kentering duidelijk en compleet.
Het is niet de eerste keer dat de relatie tussen de VS en Israël slecht was. Tussen 1948 en 1968 gold er een volledig Amerikaans wapenembargo tegen Israël. In 1956, tijdens de Suez-oorlog met Egypte, wilde president Eisenhower de betrekkingen verbreken, in 1991 blokkeerde George Bush Sr. een kredietgarantie van 10 miljard dollar aan Israël vanwege – jawel – het nederzettingenbeleid. Voor Netanyahu moet het duidelijk zijn: het wordt buigen of barsten.

Bernard Hammelburg brengt je scherpe analyses over de internationale politiek.

De Wereld | BNR

Bernard Hammelburg brengt je scherpe analyses over de internationale politiek.

Advertisement