Anthony Blinken, de Amerikaanse minister van buitenlandse zaken, heeft de afgelopen dagen een uitstekend staaltje diplomatieke vaardigheid laten zien. In Turkije en de Arabische wereld kreeg hij steun voor een plan voor de wederopbouw van Gaza. Daarmee gaf hij Bibi Netanyahu aan dat de oorlog moet eindigen, zonder Israël af te vallen. Maar ook dat het streven naar een tweestaten-oplossing uitgangspunt blijft. 

Naarmate de oorlog voortduurt, de wildwest-toestanden op de Westelijke Jordaanoever toenemen en de spanningen met Hezbollah in het noorden in een echte oorlog dreigen te veranderen, groeit het realiteitsbesef onder de Israëliërs. Hun hoogste prioriteit blijft de terugkeer van de gijzelaars, maar ze zien ook in dat verdere verwoesting van Gaza niet zal leiden tot volledige uitschakeling van Hamas. Een staakt-het-vuren in ruil voor de gijzelaars is wat ze het liefste zien.

Maar niet Netanyahu. Die is er trots op dat hij in zestien jaar leiderschap het ontstaan van een onafhankelijk Palestina heeft weten tegen te houden. Bij de laatste kabinetsformatie heeft hij daarom een coalitie gesloten met de partijen van de extreemrechtse Bezalel Smotrich en Itamar Ben-Gvir, die voor volledige inlijving van de bezette gebieden zijn en de Palestijnen het liefst verdrijven. Ze maken geen deel uit van het oorlogskabinet, maar wel van het civiele kabinet, dat nog gewoon bestaat. Zij waren Bibi’s steunpilaren bij zijn poging om de onafhankelijke rechtbank de nek om te draaien, niet in de laatste plaats om hem uit het gevang te houden wegens corruptie. De integriteit van de rechtsstaat is gelukkig op het laatste moment door het hooggerechtshof gered.

Na de pogrom van Hamas op 7 oktober leefden de meeste Israëliërs met de illusie dat de binnenlandse politieke spanningen er even niet meer toe deden. Zo’n catastrofe eist eenheid, en onder de bevolking was die er ook. Maar niet onder politici. Voortzetting van de oorlog houdt Bibi uit de gevangenis, maar houdt ook de politieke en maatschappelijke veroordeling op afstand die hem te wachten staat omdat hij signalen van de dreigende inval van Hamas heeft genegeerd. Hij is, kort gezegd, een blunderende, megalomane autocraat, die aan zijn nagelriemen hangt en door de Amerikanen nog even overeind wordt gehouden. Dat doen ze voor hun oude bondgenoot Israël – niet voor Bibi. Waar de Amerikanen mee bezig zijn, schrijft Politico, is met ‘Bibi-zitten.’ Wees niet verbaasd, zegt een Israëlische bron, als hij binnenkort de benen neemt, naar Miami, waar een van zijn zonen al bezig is een nieuw huis in te richten.

Anthony Blinken, de Amerikaanse minister van buitenlandse zaken, heeft de afgelopen dagen een uitstekend staaltje diplomatieke vaardigheid laten zien. In Turkije en de Arabische wereld kreeg hij steun voor een plan voor de wederopbouw van Gaza. Daarmee gaf hij Bibi Netanyahu aan dat de oorlog moet eindigen, zonder Israël af te vallen. Maar ook dat het streven naar een tweestaten-oplossing uitgangspunt blijft. 
Naarmate de oorlog voortduurt, de wildwest-toestanden op de Westelijke Jordaanoever toenemen en de spanningen met Hezbollah in het noorden in een echte oorlog dreigen te veranderen, groeit het realiteitsbesef onder de Israëliërs. Hun hoogste prioriteit blijft de <a href="https://www.jpost.com/breaking-news/article-781330">terugkeer van de gijzelaars</a>, maar ze zien ook in dat verdere verwoesting van Gaza niet zal leiden tot volledige uitschakeling van Hamas. Een staakt-het-vuren in ruil voor de gijzelaars is wat ze het liefste zien.
Maar niet Netanyahu. Die is er trots op dat hij in zestien jaar leiderschap het ontstaan van een <a href="https://apnews.com/article/israel-hamas-war-news-01-09-2024-017066376ac06026622ee0b83dc2b65e">onafhankelijk Palestina</a> heeft weten tegen te houden. Bij de laatste kabinetsformatie heeft hij daarom een coalitie gesloten met de partijen van de extreemrechtse Bezalel Smotrich en Itamar Ben-Gvir, die voor volledige inlijving van de bezette gebieden zijn en de Palestijnen het liefst verdrijven. Ze maken geen deel uit van het oorlogskabinet, maar wel van het civiele kabinet, dat nog gewoon bestaat. Zij waren Bibi’s steunpilaren bij zijn poging om de onafhankelijke rechtbank de nek om te draaien, niet in de laatste plaats om hem uit het gevang te houden wegens corruptie. De integriteit van de rechtsstaat is gelukkig op het laatste moment door het hooggerechtshof gered.
Na de pogrom van Hamas op 7 oktober leefden de meeste Israëliërs met de illusie dat de binnenlandse politieke spanningen er even niet meer toe deden. Zo’n catastrofe eist eenheid, en onder de bevolking was die er ook. Maar niet onder politici. Voortzetting van de oorlog houdt Bibi uit de gevangenis, maar houdt ook de politieke en maatschappelijke veroordeling op afstand die hem te wachten staat omdat hij signalen van de dreigende inval van Hamas heeft genegeerd. Hij is, kort gezegd, een blunderende, megalomane autocraat, die aan zijn nagelriemen hangt en door de Amerikanen nog even overeind wordt gehouden. Dat doen ze voor hun oude bondgenoot Israël – niet voor Bibi. Waar de Amerikanen mee bezig zijn, schrijft Politico, is met <a href="https://www.politico.com/news/magazine/2024/01/08/netanyahu-israeli-leader-losing-control-00134146">‘Bibi-zitten.’ </a>Wees niet verbaasd, zegt een Israëlische bron, als hij binnenkort de benen neemt, naar Miami, waar een van zijn zonen al bezig is een nieuw huis in te richten.

Bernard Hammelburg brengt je scherpe analyses over de internationale politiek.

De Wereld | BNR

Bernard Hammelburg brengt je scherpe analyses over de internationale politiek.

Advertisement