In het als een bosbrand om zich heen slaande antisemitisme heb je soorten en maten. Je hebt de primitieve soort, waarin de Joden, bijvoorbeeld in Rotterdam of Brussel, de schuld krijgen van het drama van de oorlog tussen Israël en Hamas. Je hebt de politieke soort, waarin Joden medeplichtig worden gehouden voor de strapatsen van Bibi Netanyahu. Je hebt de traditionele soort, waarin Joden worden afgeschilderd als de moordenaars van Jezus, de verspreiders van de pest, of de louche eigenaren van de media en de banken. 

En dan heb je de intellectuele antisemieten, zoals de rectrices magnificae van de beroemde Amerikaanse universiteiten Harvard, Penn en MIT, die waren opgeroepen voor een hoorzitting in het Congres over antisemitisme op hun beroemde instituten. Net als op veel andere Amerikaanse universiteiten zijn daar voortdurend felle, pro-Palestijnse demonstraties. Dat mag, zeker in het land met waarschijnlijkst de ruimste opvatting van het begrip ‘vrijheid van meningsuiting’ ter wereld. De vraag was of de demonstranten ook als intimidatie mogen scanderen ‘intifada tegen de Joden’ of ‘genocide op de Joden.’ 

Claudine Gay van Harvard, Liz Magill van Penn en Sally Kornbluth van MIT kregen die vraag voorgelegd door Elise Stefanik, Republikeins lid van het Huis van Afgevaardigden, die zich als een roofdier op haar slachtoffers stortte. Haar vraag was simpel: verbiedt het regelement van uw universiteit de roep om genocide van Joden.Ze eiste een simpel ja of nee. In plaats daarvan luidde het antwoord dat het van de context afhing. Wat de context kan zijn voor het gedogen van een oproep tot massamoord maakten ze niet duidelijk. Liz Magill werd door haar bestuur gedwongen omslag te nemen. Sally Kornbluth bleef aan, Claudine Gay bood omstandig excuses aan. 

Behalve academische ambities en het ontwikkelen van eigen inzichten, heeft een universiteit de plicht erop toe te zien dat de studenten zich veilig voelen. Dat is sinds 7 oktober voorbij. Het pleit niet voor de kennis en nieuwsgierigheid van de demonstrerende studenten, maar hun frame is dat de Israëliërs die barbaarse massaslachting en ontvoering aan zichzelf te wijten hebben. En dan komt-ie weer: Israëliërs zijn ‘de Joden.’ Mag je die intimideren met het dreigement van uitmoording? Dat, zeggen de genieën van Harvard, de Universiteit van Pennsylvania en het Massachusetts Institute of Technology, hangt af van de context.

In het als een bosbrand om zich heen slaande antisemitisme heb je soorten en maten. Je hebt de primitieve soort, waarin de Joden, bijvoorbeeld in Rotterdam of Brussel, de schuld krijgen van het drama van de oorlog tussen Israël en Hamas. Je hebt de politieke soort, waarin Joden medeplichtig worden gehouden voor de strapatsen van Bibi Netanyahu. Je hebt de traditionele soort, waarin Joden worden afgeschilderd als de moordenaars van Jezus, de verspreiders van de pest, of de louche eigenaren van de media en de banken. 
En dan heb je de <a href="https://www.nytimes.com/2023/11/17/us/students-justice-palestine-campus-protests.html">intellectuele antisemieten</a>, zoals de rectrices magnificae van de beroemde Amerikaanse universiteiten Harvard, Penn en MIT, die waren opgeroepen voor een hoorzitting in het Congres over antisemitisme op hun beroemde instituten. Net als op veel andere Amerikaanse universiteiten zijn daar voortdurend felle, pro-Palestijnse demonstraties. Dat mag, zeker in het land met waarschijnlijkst de ruimste opvatting van het begrip ‘vrijheid van meningsuiting’ ter wereld. De vraag was of de demonstranten ook als intimidatie mogen scanderen ‘intifada tegen de Joden’ of ‘genocide op de Joden.’ 
Claudine Gay van Harvard, Liz Magill van Penn en Sally Kornbluth van MIT kregen die vraag voorgelegd door Elise Stefanik, Republikeins lid van het Huis van Afgevaardigden, die zich als een roofdier op haar slachtoffers stortte. Haar vraag was simpel: verbiedt het regelement van uw universiteit de roep om genocide van Joden. <a href="https://www.google.com/search?q=elise+stefanik+video&amp;rls=com.microsoft:en-US:{referrer:source?}&amp;ie=UTF-8&amp;oe=UTF-8&amp;sourceid=ie7&amp;rlz=1I7GIGM_enNL525#fpstate=ive&amp;vld=cid:3d8c8c22,vid:5VtAZBvmzcQ,st:0">Ze eiste een simpel ja of nee. </a>In plaats daarvan luidde het antwoord dat het van de context afhing. Wat de context kan zijn voor het gedogen van een oproep tot massamoord maakten ze niet duidelijk. Liz Magill werd door haar bestuur <a href="https://www.nytimes.com/2023/12/10/us/harvard-president-claudine-gay.html">gedwongen omslag te nemen</a>. Sally Kornbluth bleef aan, Claudine Gay bood omstandig excuses aan. 
Behalve academische ambities en het ontwikkelen van eigen inzichten, heeft een universiteit de plicht erop toe te zien dat de studenten zich veilig voelen. Dat is sinds 7 oktober voorbij. Het pleit niet voor de kennis en nieuwsgierigheid van de demonstrerende studenten, maar hun frame is dat de Israëliërs die barbaarse massaslachting en ontvoering aan zichzelf te wijten hebben. En dan komt-ie weer: Israëliërs zijn ‘de Joden.’ Mag je die intimideren met het dreigement van uitmoording? Dat, zeggen de genieën van Harvard, de Universiteit van Pennsylvania en het Massachusetts Institute of Technology, hangt af van de context.

Bernard Hammelburg brengt je scherpe analyses over de internationale politiek.

De Wereld | BNR

Bernard Hammelburg brengt je scherpe analyses over de internationale politiek.

Advertisement