Zelfs de meest overtuigde republikein zal moeten toegeven dat het overlijden van koningin Elizabeth en de opvolging door koning Charles een indrukwekkende gebeurtenis was. En is, want geef een Brit één ceremoniële vinger en hij grijpt beide handen, dus het gaat nog even duren. Mooi, toch, al die symboliek? Behalve dan dat Charles best eens de restanten van het Britse rijk kan verliezen, die Elizabeth krampachtig bij elkaar wist te houden.  

In de gebiedsdelen en het Gemenebest was het afscheid al begonnen. Elizabeth verloor 17 Gemenebestlanden, die de monarchie verlieten, waarvan als laatste Barbados. Er zijn er nog 14 over, waarvan drie, Jamaica, Belize en Antigua, concrete plannen hebben om het koningshuis vaarwel te zeggen. Maar ook grote landen, zoals Canada, Australië en Nieuw-Zeeland hebben genoeg van een Londens staatshoofd, vertegenwoordigd door een gouverneur-generaal. Wat al die landen decennialang in de koninklijke plooi hield was de populariteit van Elizabeth. Dat betekent geenszins dat ze iets tegen Charles hebben, maar het is niet de bijzondere sympathie die zijn moeder genoot. En dus komt het moment nabij om de banden met Londen te verbreken. Doet het er iets toe? Niet echt, en al zeker niet voor bijvoorbeeld ons. 

In Schotland gebeurt een beetje het omgekeerde, en dat kan weldegelijk over ons gaan. Engeland en Schotland waren aparte landen, die in 1707 samengingen in wat sindsdien het Verenigd Konikrijk heet. Van meet af aan was er verzet, dat uitmondde in protesten en opstanden, onder meer omdat Schotland geen eigen parlement had. In de moderne tijd kwam het tot referenda, in 1979 en in 1997, wat niet tot onafhankelijkheid leidde, maar in 1999 wel tot oprichting van het Schotse parlement. In 2014 werd nog eens een onafhankelijkheids-referendum gehouden, alweer zonder succes, en volgend jaar oktober komt er opnieuw een volksstemming. 

Wat al duidelijk was, en nu al helemaal, is de hechte band van de Schotten met het koningshuis. Het geeft, zoals de Washington Post schrijft, een tegenstrijdig beeld. Er is beslist een kans dat de Schotten echt op onafhankelijkheid uit zijn, maar de monarchie willen behouden. Het koninklijke kasteel Balmoral, waarop Elizabeth gek was, en Charles, met zijn kilt – het valt allemaal heel goed bij de Schotten. Ze willen dus een soort Gemenebest-constructie. Maar van het politieke Engeland zijn ze, zeker sinds Brexit, steeds meer vervreemd, en de wil om terug te keren naar de EU is aanzienlijk. Daarvoor zal Schotland vermoedelijk de aanvraagprocedure moeten doorlopen, met enorme gevolgen. Het Verenigd Koninkrijk houdt dan op te bestaan, maar dat is het probleem van de Britten. Uitbreiding van de EU, daarentegen, is een Brusselse kwestie, en daarmee ook een Nederlandse. Whisky zonder invoerrechten – lekker vooruitzicht. 

Zelfs de meest overtuigde republikein zal moeten toegeven dat het overlijden van koningin Elizabeth en de opvolging door koning Charles een indrukwekkende gebeurtenis was. En is, want geef een Brit één ceremoniële vinger en hij grijpt beide handen, dus het gaat nog even duren. Mooi, toch, al die symboliek? Behalve dan dat Charles best eens de restanten van het Britse rijk kan verliezen, die Elizabeth krampachtig bij elkaar wist te houden.  
In de gebiedsdelen en het Gemenebest was het afscheid al begonnen. Elizabeth verloor 17 Gemenebestlanden, die de monarchie verlieten, waarvan als laatste Barbados. Er zijn er nog 14 over, waarvan drie, Jamaica, Belize en Antigua, concrete plannen hebben om <a href="https://www.pbs.org/newshour/world/what-will-king-charles-ascension-mean-for-the-britains-overseas-territories">het koningshuis vaarwel te zeggen</a>. Maar ook grote landen, zoals Canada, Australië en Nieuw-Zeeland hebben genoeg van een Londens staatshoofd, vertegenwoordigd door een gouverneur-generaal. Wat al die landen decennialang in de koninklijke plooi hield was de populariteit van Elizabeth. Dat betekent geenszins dat ze iets tegen Charles hebben, maar het is niet de bijzondere sympathie die zijn moeder genoot. En dus komt het moment nabij om de banden met Londen te verbreken. Doet het er iets toe? Niet echt, en al zeker niet voor bijvoorbeeld ons. 
In Schotland gebeurt een beetje het omgekeerde, en dat kan weldegelijk over ons gaan. <a href="https://www.smithsonianmag.com/history/brief-history-scottish-independence-180973928/">Engeland en Schotland waren aparte landen</a>, die in 1707 samengingen in wat sindsdien het Verenigd Konikrijk heet. Van meet af aan was er verzet, dat uitmondde in protesten en opstanden, onder meer omdat Schotland geen eigen parlement had. In de moderne tijd kwam het tot referenda, in 1979 en in 1997, wat niet tot onafhankelijkheid leidde, maar in 1999 wel tot oprichting van het Schotse parlement. In 2014 werd nog eens een onafhankelijkheids-referendum gehouden, alweer zonder succes, en volgend jaar oktober komt er opnieuw een volksstemming. 
Wat al duidelijk was, en nu al helemaal, is de hechte band van de Schotten met het koningshuis. Het geeft, zoals de Washington Post schrijft, een <a href="https://www.washingtonpost.com/world/2022/09/12/charles-elizabeth-scotland-united-kingdom/">tegenstrijdig beeld</a>. Er is beslist een kans dat de Schotten echt op onafhankelijkheid uit zijn, maar de monarchie willen behouden. Het koninklijke kasteel Balmoral, waarop Elizabeth gek was, en Charles, met zijn kilt – het valt allemaal heel goed bij de Schotten. Ze willen dus een soort Gemenebest-constructie. Maar van het politieke Engeland zijn ze, zeker sinds Brexit, steeds meer vervreemd, en de wil om terug te keren naar de EU is aanzienlijk. Daarvoor zal Schotland vermoedelijk de aanvraagprocedure moeten doorlopen, met enorme gevolgen. Het Verenigd Koninkrijk houdt dan op te bestaan, maar dat is het probleem van de Britten. Uitbreiding van de EU, daarentegen, is een Brusselse kwestie, en daarmee ook een Nederlandse. Whisky zonder invoerrechten – lekker vooruitzicht.

Buitenlandcommentator Bernard Hammelburg gaat in zijn column in op de zaken van wereldbelang en plaatst de internationale politiek in context.

Bernard Hammelburg | BNR

Buitenlandcommentator Bernard Hammelburg gaat in zijn column in op de zaken van wereldbelang en plaatst de internationale politiek in context.

Advertisement