Tunesië heeft het, politiek maar vooral economisch, niet makkelijk. Omdat alleen in dat land de Arabische Lente, die overal elders een drama werd, een beetje slaagde, heeft de EU er een zwak plekje voor. Je zou dus denken: dan geven we Tunesië een financieel zetje. Maar dat hebben we tot nog toe nauwelijks gedaan. Tot nu. Plotseling gaat de hand van de Brusselse knip. 

De sectoren landbouw, energie en toerisme krijgen een Europese financiële injectie van een miljard euro. Uit de goedheid onzer harten? Nee, dat niet. In ruil voor de Europese pegulanten gaat Tunesië migranten filteren. Hoe dat precies gaat werken is nog onduidelijk, maar de hoop en verwachting is dat ze migranten gaan tegenhouden en jacht maken op de mensenhandelaren, die de oversteek in gammele bootjes naar bijvoorbeeld Italië regelen. Een soort Turkijedeal dus, hoewel we die vergelijking van de politiek niet mogen maken. Misschien omdat Tunesië maar één miljard krijgt, en Turkije de EU in 2016 liet tekenen voor zes miljard. Dat was andere koek. 

Het is allemaal onderdeel van de Europese migratieovereenkomst. Maar de Tunesiëcomponent is een vreemde deal. Een soort gelegenheidsliefdadigheid. Wat zou er nu gebeurd zijn als Tunesië had gezegd simpelweg niet in staat te zijn om de Europese immigratiewensen te verwezenlijken. Omdat ze geen politie wilden spelen voor Brussel, bijvoorbeeld, of omdat ze te veel regionale spanningen vreesden, of als ze hadden gezegd dat het niet hún probleem was. Had de EU dan gezegd: dan kunnen jullie die miljard aan steun wel vergeten? Reken maar, dit was een quid pro quo. Voor wat hoort wat. 

De conclusie is dat de politieke en economische problemen in Tunesië ons niet echt interesseren. Wat ons interesseert is minder Ter Apel-taferelen. We zijn wel goed, maar niet gek. De grote vraag is of het gaat werken. Kan Tunesië de deal waarmaken? En wat doen we als het niet lukt? Of, wat Turkije destijds ook heeft geprobeerd, al doende voor te rekenen dat er écht geld bij moet? Het wordt weer een spannend hoofdstuk in het migratiedrama.

Kijk voor alle columns van Bernard Hammelburg op www.bnr.nl/bernardhammelburg

Tunesië heeft het, politiek maar vooral economisch, niet makkelijk. Omdat alleen in dat land de Arabische Lente, die overal elders een drama werd, een beetje slaagde, heeft de EU er een zwak plekje voor. Je zou dus denken: dan geven we Tunesië een financieel zetje. Maar dat hebben we tot nog toe nauwelijks gedaan. Tot nu. Plotseling gaat de hand van de Brusselse knip. 
De sectoren landbouw, energie en toerisme krijgen een Europese financiële injectie van een miljard euro. Uit de goedheid onzer harten? Nee, dat niet. <a href="https://www.telegraaf.nl/nieuws/939026475/rutte-hoopvol-over-tunesie-deal-meer-dan-verwacht">In ruil voor de Europese pegulanten</a> gaat Tunesië migranten filteren. Hoe dat precies gaat werken is nog onduidelijk, maar de hoop en verwachting is dat ze migranten gaan tegenhouden en jacht maken op de mensenhandelaren, die de oversteek in gammele bootjes naar bijvoorbeeld Italië regelen. <a href="https://www.politico.eu/article/eu-ursula-von-der-leyen-considers-more-than-1-billion-of-aid-to-tunisia-in-efforts-to-reduce-migration/">Een soort Turkijedeal </a>dus, hoewel we die vergelijking van de politiek niet mogen maken. Misschien omdat Tunesië maar één miljard krijgt, en Turkije de EU in 2016 liet tekenen voor zes miljard. Dat was andere koek. 
Het is allemaal onderdeel van de <a href="https://www.rtlnieuws.nl/nieuws/politiek/artikel/5389413/deal-tussen-eu-landen-over-asielbeleid-procedure-straks-aan">Europese migratieovereenkomst</a>. Maar de Tunesiëcomponent is een vreemde deal. Een soort gelegenheidsliefdadigheid. Wat zou er nu gebeurd zijn als Tunesië had gezegd simpelweg niet in staat te zijn om de Europese immigratiewensen te verwezenlijken. Omdat ze geen politie wilden spelen voor Brussel, bijvoorbeeld, of omdat ze te veel regionale spanningen vreesden, of als ze hadden gezegd dat het niet hún probleem was. Had de EU dan gezegd: dan kunnen jullie die miljard aan steun wel vergeten? Reken maar, dit was een quid pro quo. Voor wat hoort wat. 
De conclusie is dat de politieke en economische problemen in Tunesië ons niet echt interesseren. Wat ons interesseert is minder Ter Apel-taferelen. We zijn wel goed, maar niet gek. De grote vraag is of het gaat werken. Kan Tunesië de deal waarmaken? En wat doen we als het niet lukt? Of, wat Turkije destijds ook heeft geprobeerd, al doende voor te rekenen dat er écht geld bij moet? Het wordt weer een spannend hoofdstuk in het migratiedrama.
<hr>
Kijk voor alle columns van Bernard Hammelburg op <a href="https://www.bnr.nl/podcast/bernard-hammelburg">www.bnr.nl/bernardhammelburg</a>

Buitenlandcommentator Bernard Hammelburg gaat in zijn column in op de zaken van wereldbelang en plaatst de internationale politiek in context.

Bernard Hammelburg | BNR

Buitenlandcommentator Bernard Hammelburg gaat in zijn column in op de zaken van wereldbelang en plaatst de internationale politiek in context.

Advertisement