Morgen, een jaar geleden, was Oekraïne een dubieus land, corrupt, in de greep van oligarchen, geleid door een al evenzeer gewantrouwde oud-komiek die Oekraïens sprak met een zwaar Russisch accent. Nederland had een associatieverdrag met het land bij referendum afgewezen, en draaide pas bij toen een inlegvel werd toegevoegd waarin de weg naar EU-lidmaatschap nadrukkelijk werd geblokkeerd. 

Morgen, een jaar geleden, was Oekraïne al acht jaar in oorlog met Rusland, dat een deel van het land had bezet dat het nu heeft geannexeerd – toen met groene mannetjes, nu met rekruten en huurlingen. Europa riep dat het een schande was. Er was deernis over 14.000 doden. Er waren onderhandelingen in Minsk. Er was vooral veel Russisch gas. 

Morgen, een jaar geleden, dachten we allemaal – de gewantrouwde oud-komiek voorop – dat de Russen niet zouden binnenvallen. Met uitzondering van Joe Biden, die het allemaal zag aankomen. Niemand luisterde, misschien omdat hij zo mompelt. Of omdat het, met de geringe Russische legermacht langs de grens, onwaarschijnlijk leek. 

Vandaag, een jaar geleden, stapte Duitsland uit Nord Stream 2. Nadat het de hele aanlegperiode had beweerd dat het geen politiek, maar een economisch project was, daarin gesteund door onder meer Nederland. 

Vrijdag, een jaar geleden, toen de inval was begonnen, dachten we dat het na een paar dagen wel weer over zou zijn. Rusland droomde misschien even over het veroveren van Kiev en het afzetten van de oud-komiek, maar we namen aan dat het ging om het gebied in het oosten dat ze al voor een deel in handen hadden. 

Vrijdag, een jaar geleden, ontdekten we dat de Russische leider een megalomane, door eeuwig argwaan verblinde maniak was, die voor het verwezenlijken van zijn Groot-Rusland gedachte met evenveel onverschilligheid rekruten de dood in joeg als Napoleon, op wie hij wel wat leek.  

Vrijdag, een jaar geleden, ontdekten we dat het dubieuze, corrupte land, met oligarchen en al, zich niet zomaar gewonnen gaf. De gewantrouwde oud-komiek bleek een begaafde, inspirerende leider te zijn – een soort Churchill van de 21ste Eeuw. 

Vrijdag, een jaar geleden, bleek dat ook wij onverschillig waren geweest. En naïef. En bevooroordeeld. Het is de vraag of we, met ons gewijzigde oordeel, op tijd zijn, nu het tweede jaar van deze vreselijke oorlog begint. 

Morgen, een jaar geleden, was Oekraïne een dubieus land, corrupt, in de greep van oligarchen, geleid door een al evenzeer gewantrouwde oud-komiek die Oekraïens sprak met een zwaar Russisch accent. Nederland had een associatieverdrag met het land bij referendum afgewezen, en draaide pas bij toen een inlegvel werd toegevoegd waarin de weg naar EU-lidmaatschap nadrukkelijk werd geblokkeerd. 
Morgen, een jaar geleden, was Oekraïne al acht jaar in oorlog met Rusland, dat een deel van het land had bezet dat het nu heeft geannexeerd – toen met groene mannetjes, nu met rekruten en huurlingen. Europa riep dat het een schande was. Er was deernis over 14.000 doden. Er waren onderhandelingen in Minsk. Er was vooral veel Russisch gas. 
Morgen, een jaar geleden, dachten we allemaal – de gewantrouwde oud-komiek voorop – dat de Russen niet zouden binnenvallen. Met uitzondering van Joe Biden, die het allemaal zag aankomen. Niemand luisterde, misschien omdat hij zo mompelt. Of omdat het, met de geringe Russische legermacht langs de grens, onwaarschijnlijk leek. 
Vandaag, een jaar geleden, stapte Duitsland uit Nord Stream 2. Nadat het de hele aanlegperiode had beweerd dat het geen politiek, maar een economisch project was, daarin gesteund door onder meer Nederland. 
Vrijdag, een jaar geleden, toen de inval was begonnen, dachten we dat het na een paar dagen wel weer over zou zijn. Rusland droomde misschien even over het veroveren van Kiev en het afzetten van de oud-komiek, maar we namen aan dat het ging om het gebied in het oosten dat ze al voor een deel in handen hadden. 
Vrijdag, een jaar geleden, ontdekten we dat de Russische leider een megalomane, door eeuwig argwaan verblinde maniak was, die voor het verwezenlijken van zijn Groot-Rusland gedachte met evenveel onverschilligheid rekruten de dood in joeg als Napoleon, op wie hij wel wat leek.  
Vrijdag, een jaar geleden, ontdekten we dat het dubieuze, corrupte land, met oligarchen en al, zich niet zomaar gewonnen gaf. De gewantrouwde oud-komiek bleek een begaafde, inspirerende leider te zijn – een soort Churchill van de 21ste Eeuw. 
Vrijdag, een jaar geleden, bleek dat ook wij onverschillig waren geweest. En naïef. En bevooroordeeld. Het is de vraag of we, met ons gewijzigde oordeel, op tijd zijn, nu het tweede jaar van deze vreselijke oorlog begint.

Buitenlandcommentator Bernard Hammelburg gaat in zijn column in op de zaken van wereldbelang en plaatst de internationale politiek in context.

Bernard Hammelburg | BNR

Buitenlandcommentator Bernard Hammelburg gaat in zijn column in op de zaken van wereldbelang en plaatst de internationale politiek in context.

Advertisement