In de Eerste Golfoorlog hadden we de illusie dat we die nauwgezet konden volgen. Vanaf het dak van een hotel hield oorlogsverslaggever Peter Arnett van het toen nog nauwelijks bekende  CNN, aan de hand van legerwoordvoerders, bij hoe de Amerikaanse opmars tegen Irak en de bevrijding van Koeweit verliepen. Achter Arnett zag je het door nachtkijkers groen gekleurde beeld van afgevuurde raketten. Maarten van Rossem noemde het staren in een kom erwtensoep. 

Wat er werkelijk gebeurde, wisten we niet. Amerikaanse woordvoerders hadden het over ‘sorties,’ een eufemisme voor luchtbombardementen. En we leerden het woord ‘bomtapijt,’ een eufemisme voor wat massamoord moet zijn geweest. Inmiddels weten we dat er in zes weken meer dan 100.000 ‘sorties’. waren, waarmee de Iraakse krijgsmacht werd verbrijzeld, maar waarbij ook minstens 6.000 burgers omkwamen. Na hun debacle in Vietnam, hadden de Amerikanen hun les geleerd: geen journalisten als pottenkijkers op het slagveld. 

De episode legt de dilemma’s bloot waarmee de journalistiek worstelt. Een verslaggever op het dak van een hotel en Amerikaanse woordvoerders in Washington – dat was natuurlijk onvoldoende. Op één journalist van CBS na, die op eigen houtje naar het front reed en prompt maanden werd gegijzeld door de Irakezen, was niemand van ons echt snugger genoeg om zich aan het Amerikaanse frame te ontworstelen. De waarheid was de Amerikaanse waarheid. Na de val van Saddam Hoessein, in de Tweede Golfoorlog, en de chaos die tot de huidige dag voortduurt, hebben we de nuances ingevuld die toen ontbraken. 

Met de Russische inval in Oekraïne worstelen wij bij BNR dagelijks, en bij collega’s van gewetensvolle media al het niet anders zijn. Kies je voor Joe Bidens waarschuwing voor een naderend Armageddon? Vraagt de raketaanval op meer dan tien Oekraïense steden om een veroordeling of een analyse? Beoordeel je de feiten aan de hand van je gevoel voor beschaving en rechtvaardigheid? Noem je Poetins daden oorlogsmisdrijven, zoals de Europese Commissie? Of vaar je op het kompas van de Realpolitik, zoals Henry Kissinger, die Oekraïne adviseert afstand te doen van het geannexeerde deel? Of kies je ervoor zoveel mogelijk facetten te duiden? Maar bovenal: hoe ontworstel je je aan het framen door de strijdende partijen? 

Tijdens de Golfoorlog voerde de Iraakse onderminister Tariq Aziz dagelijks in een talkshow van CNN het woord namens Saddam Hoessein. Waarvan ik toen al dacht: zou CNN, als het tijdens de Tweede Wereldoorlog had bestaan, Joseph Göbbels aan het woord hebben gelaten om de inzichten van Adolf Hitler toe te lichten? Het was surrealistisch. 

Onze beste wapens: het vermijden van napraten, en het onderzoeken en dubbelchecken van feiten. Daar is ons team echt heel goed in. Maar het blijven vaak duivelse dilemma’s. 

In de Eerste Golfoorlog hadden we de illusie dat we die nauwgezet konden volgen. Vanaf het dak van een hotel hield oorlogsverslaggever Peter Arnett van het toen nog nauwelijks bekende  CNN, aan de hand van legerwoordvoerders, bij hoe de Amerikaanse opmars tegen Irak en de bevrijding van Koeweit verliepen. Achter Arnett zag je het door nachtkijkers groen gekleurde beeld van afgevuurde raketten. Maarten van Rossem noemde het staren in een kom erwtensoep. 
Wat er werkelijk gebeurde, wisten we niet. Amerikaanse woordvoerders hadden het over ‘sorties,’ een eufemisme voor luchtbombardementen. En we leerden het woord ‘bomtapijt,’ een eufemisme voor wat massamoord moet zijn geweest. Inmiddels weten we dat er in zes weken <a href="https://www.af.mil/News/Article-Display/Article/2512938/30-years-later-desert-storm-remains-a-powerful-influence-on-air-space-forces/#:~:text=For%20any%20student%20of%20history,that%20preceded%20the%20ground%20campaign">meer dan 100.000 ‘sorties’</a>. waren, waarmee de Iraakse krijgsmacht werd verbrijzeld, maar waarbij ook minstens 6.000 burgers omkwamen. Na hun debacle in Vietnam, hadden de Amerikanen hun les geleerd: geen <a href="https://timeline.com/photos-gulf-war-cnn-effect-press-manipulation-66680a20cf42">journalisten als pottenkijkers </a>op het slagveld. 
De episode legt de dilemma’s bloot waarmee de journalistiek worstelt. Een verslaggever op het dak van een hotel en Amerikaanse woordvoerders in Washington – dat was natuurlijk onvoldoende. <a href="https://www.latimes.com/archives/la-xpm-1992-05-11-ca-1182-story.html">Op één journalist van CBS na</a>, die op eigen houtje naar het front reed en prompt maanden werd gegijzeld door de Irakezen, was niemand van ons echt snugger genoeg om zich aan het Amerikaanse frame te ontworstelen. De waarheid was de Amerikaanse waarheid. Na de val van Saddam Hoessein, in de Tweede Golfoorlog, en de chaos die tot de huidige dag voortduurt, hebben we de nuances ingevuld die toen ontbraken. 
Met de Russische inval in Oekraïne worstelen wij bij BNR dagelijks, en bij collega’s van <a href="https://www.maritderoij.com/2022/10/08/hoe-onze-media-de-russische-informatieoorlog-een-handje-helpen/">gewetensvolle media </a>al het niet anders zijn. Kies je voor Joe Bidens waarschuwing voor een naderend Armageddon? Vraagt de raketaanval op meer dan tien Oekraïense steden om een veroordeling of een analyse? Beoordeel je de feiten aan de hand van je gevoel voor beschaving en rechtvaardigheid? Noem je Poetins daden oorlogsmisdrijven, zoals de Europese Commissie? Of vaar je op het kompas van de Realpolitik, zoals Henry Kissinger, die Oekraïne adviseert afstand te doen van het geannexeerde deel? Of kies je ervoor zoveel mogelijk facetten te duiden? Maar bovenal: hoe ontworstel je je aan het framen door de strijdende partijen? 
Tijdens de Golfoorlog voerde de Iraakse onderminister Tariq Aziz dagelijks in een talkshow van CNN het woord namens Saddam Hoessein. Waarvan ik toen al dacht: zou CNN, als het tijdens de Tweede Wereldoorlog had bestaan, Joseph Göbbels aan het woord hebben gelaten om de inzichten van Adolf Hitler toe te lichten? Het was surrealistisch. 
Onze beste wapens: het vermijden van napraten, en het onderzoeken en dubbelchecken van feiten. Daar is ons team echt heel goed in. Maar het blijven vaak duivelse dilemma’s.

Buitenlandcommentator Bernard Hammelburg gaat in zijn column in op de zaken van wereldbelang en plaatst de internationale politiek in context.

Bernard Hammelburg | BNR

Buitenlandcommentator Bernard Hammelburg gaat in zijn column in op de zaken van wereldbelang en plaatst de internationale politiek in context.

Advertisement